تلفيق

تَلفيق: ضميمه كردن.

واژه تلفيق در فقه در ارتباط با زمان و مكان و دو جنس به كار رفته و در بابهايى نظير طهارت، صلات، صوم، نكاح و ديات به مناسبت آمده است.

تلفيق زمانى:برخى موضوعات در شرع مقدّس داراى حدّ زمانى مشخّصى هستند، مانند اقلّ حيض و اكثر آن، مدّت اقامت براى مسافر جهت اتمام نماز، زمان اعتكاف، مدّتِ رضاعِ (شير خوردن) كودك و اقلّ حمل.

در حصول مدّت، گاه نياز به تلفيق زمان هست و گاهى نياز نيست. آيا در همه موارد حكم صورت تلفيق با حكم صورت غير تلفيق يكسان است؟

در اقلّ و اكثر حيض (سه و ده روز) تفاوتى بين صورت تلفيق و صورت غير تلفيق نيست؛ از اين‌رو زنى كه ظهر روز نخست خون ديده و تا ظهر روز چهارم ادامه داشته است همه ايّام يادشده محكوم به حيض است(-->حيض)و تا ظهر روز يازدهم مدّت حيض به اتمام مى‌رسد. و پس از آن چنانچه خونى ببيند محكوم به استحاضه(-->استحاضه)است.

اقلّ حمل، شش ماه است، خواه با تلفيق و خواه بدون آن؛ از اين‌رو، اگر مردى در نيمه ماه با همسرش آميزش كند، پس از گذشت پنج ماه ـ بجز ماه آميزش ـ و نيمى از ماه هفتم اقلّ حمل، محقق و جنين به مرد ملحق مى‌شود(-->اقلّ حمل).

مدّت اعتكاف(-->اعتكاف)سه روز است. در كفايت سه روز به نحو تلفيق ـ مانند ظهر روز اوّل تا ظهر روز چهارم ـ اختلاف است.(1)

مسافرى كه قصد كرده ده روز در جايى بماند، حكم حاضر را پيدا مى‌كند. در كفايت ايّام يادشده به صورت تلفيق ـ همچون قصد اقامت از ظهر روز نخست تا ظهر روز يازدهم ـ اختلاف است. قول به كفايت به مشهور نسبت داده شده است(2)(-->اقامت).

شير خوردن كودك از پستان زنى با شرايطى، سبب نشر حرمت است. تحقق رضاع بنابر مشهور به يكى از سه راه است

• (1)جواهر الكلام 17/ 168
• (2)14/ 312 ـ 313