تقوا

تقوا: پرهيز از گناه.

تقوا صفتى است كه انسان را از گناه و نافرمانى خداوند متعال باز مى‌دارد و بر طاعت و بندگى او برمى‌انگيزد. به شخص متّصف به اين صفت متقى گفته مى‌شود. از آن به مناسبت در بابهاى اجتهاد و تقليد، صلات و جهاد سخن رفته است.

حكم:صفت تقوا محبوب و ممدوح خداوند است و در قرآن كريم بهترين توشه آخرت دانسته(1)و در روايات به آن بسيار سفارش شده است.(2)توصيه به تقوا در خطبه نماز جمعه بر امام جمعه واجب است(3)(-->نماز جمعه). درصورت مساوى بودن دو مجتهد از نظر علمى، با تقواتر بودن يكى از آنان از اسباب ترجيح تقليد به‌شمار مى‌رود.(4)همچنين پرهيزگارتر بودن در فرض تعدّد امام جماعت و اختلاف نمازگزاران در تقديم يكى از آنان، جزء اسباب تقديم و ترجيح شمرده شده است(5)(-->اورع).

(-->عدالت)

تقويم -->قيمت گذارى

تقيّه

تَقيّه: ابراز عقيده يا انجام دادن كارى بر خلاف نظر و اعتقاد قلبى.

تقيّه در لغت عبارت است از نگاه داشتن، پرهيز كردن و پنهان نمودن و در اصطلاح شرع، صيانت خويش از صدمه ديگرى با ابراز همسويى با او در گفتار يا رفتار مخالف حق؛(1)و به تعبير برخى، پنهان كردن حق و پوشاندن اعتقاد به آن در برابر مخالفان به منظور تحفّظ از زيان دينى و دنيايى.(2)

در تقيّه بر خلاف نفاق ـ كه موضوع آن پنهان كردن شرك و باطل و تظاهر به حق است ـ مؤمن به دليل بيم از رسيدن ضرر به او از اظهار حقيقت خوددارى مى‌كند. تقيّه در حقيقت از يك سو، سپر دفاعى براى مؤمن جهت مصون ماندن از تعرّض دشمن و تحفّظ از خطرهايى همچون حبس،

• (1)
• (1)التقية (شيخ انصارى)/ 37 ؛ لسان العرب/ واژه «وقى»
• (2)وسائل الشيعة 15/ 240 ـ 248
• (2)تصحيح اعتقادات الإمامية/ 137
• (3)جواهرالكلام 11/ 211
• (4)العروة‌الوثقى1/ 6
• (5)جواهر الكلام 13/ 366 .