نخست، تسبيح، سپس تحميد، پس از آن تهليل و در آخر، تكبير گفته مى‌شود. برخى ترتيب يادشده را واجب ندانسته‌اند.(5)

جهر و اخفات تسبيح:در وجوب آهسته خواندن(-->اخفات)تسبيح اختلاف است. بر وجوب آن ادّعاى شهرت، بلكه اجماع شده است.(6)

عدول از تسبيح:عدول از تسبيح به حمد و عكس آن جايز است؛ هرچند برخى در جواز آن ترديد كرده‌اند.(7)

شك در عدد تسبيح:در صورت شك در عدد تسبيحات ـ به تصريح بعضى ـ بنابر كمتر گذاشته مى‌شود.(8)

در تشهّد:گفتن هفت بار{سُبْحانَ اللّه }پس از ذكر تشهّد، مستحب است.(9)

در نماز استسقاء:در نماز استسقاء، هنگامى كه امام جهت خطبه بر روى منبر قرار مى‌گيرد، بعد از صد بار تكبير مستحب است صد بار تسبيح بگويد(10)(-->نماز باران).

تسبيح به معناى دوم:

تهيّه تسبيح از جنس تربت امام حسين عليه السّلام و شمارش تسبيحات حضرت فاطمه سلام اللّه عليها، بلكه گفتن هر ذكرى با آن و حتّى گردانيدن آن در دست هرچند بدون ذكر، مستحب است.(11)

از انواع استخاره، استخاره با تسبيح است(-->استخاره).(12)

تسبيحات اربع

تسبيحات اَربَع:ذكر «سُبْحانَ اللّهِ و الحَمْدُ ِللّهِ وَ لا اله الاّ اللّهُ وَ اللّهُ اكبر».

از آن در باب صلات سخن رفته است.

تسبيحات اربع در ركعتهاى سوم و چهارم نمازهاى يوميّه خوانده مى‌شود(-->تسبيح).

گفتن سى يا چهل و يا صد مرتبه تسبيحات اربع در تعقيب نماز(1)(-->تعقيب)،

• (1)جواهر الكلام 10/ 411
• (10)جواهر الكلام 12/ 146
• (11)وسائل‌الشيعة 14/ 536 ؛ جواهرالكلام 10/ 404
• (12)جواهر الكلام 12/ 172 ـ 173 .
• (5)جواهر الكلام 10/ 47 ـ 48
• (6)9/ 372 ـ 376 ؛ الحدائق الناضرة 8/ 437
• (7)الحدائق الناضرة 8/ 438
• (8)440
• (9)العروة الوثقى 1/ 692