بلعيدن

بلعيدن: فرو بردن چيزى از حلق بدون جويدن.

از آن به‌مناسبت در باب حدود و ديات سخن گفته شده است.

حدود:از شرايط جريان حدّ سرقت(-->سرقت)برداشتن مال از حرز(-->حرز)مى‌باشد. حال اگر كسى مالى را كه در حدّ نصاب(-->نصاب)است داخل حرز ببلعد، سپس خارج شود، چنانچه مالِ به سرقت رفته با بلعيدن از بين برود دست دزد قطع نمى‌شود؛ امّا اگر از بين نرود، مانند لؤلؤ درصورتى كه برحسب عادت، امكان بيرون آمدن آن باشد، از مصاديق سرقت از حرز به شمار رفته، حدّ دزدى بر او جارى مى‌شود ولى اگر بر حسب معمول امكان بيرون آمدن آن نباشد در حكم از بين رفتن محسوب مى‌گردد و دست دزد قطع نمى‌شود.(1)

ديات:اگر بر اثر جنايت،قدرت بلعيدن فرد از بين برود ولى نميرد و بتواند به زندگى ادامه دهد در اينكه ديه كامل برعهده جانى ثابت مى‌شود يا ارش(-->ارش)اختلاف است. درصورت بازگشت قدرت بلعيدن، تنها ارش ثابت مى‌گردد.(2)

(-->خوردن)

بَلَل -->رطوبت

بلندگو

بلندگو: وسيله انتقال صوت به مسافت دور.

از آن به مناسبت در باب صلات و نيز تحت عنوان مسائل مستحدثه سخن رفته است.

بر امام جمعه واجب است هنگام ايراد خطبه صداى خود را به اندازه‌اى كه حدّاقلّ عدد لازم در نماز جمعه(-->نماز جمعه)آن را بشنوند، بلند كند. در وجوب افزون بر آن به مقدارى كه نمازگزاران صدايش را بشنوند، اختلاف است.(1)

بنابر قول به وجوب، برخى، وجوب استفاده از بلندگو براى رساندن صدا به حاضران را بعيد ندانسته‌اند.(2)بنابر قول به عدم وجوب، برخى گفته‌اند: احتياط مستحب آن است كه درصورت زياد بودن

• (1)مسالك الافهام 14/ 536 ؛ الروضة البهية 9/ 281
• (1)جواهر الكلام 11/ 240 ـ 242
• (2)جواهرالكلام 43/ 244 ؛ فقه‌الصادق 26/ 273 .
• (2)توضيح المسائل مراجع 1/ 873