آن سوره بر جنب(-->جنابت)و حائض(-->حيض)ادّعاى اجماع شده است.(2)

صلات:اگر نماز گزار بسمله را به قصد سوره معيّنى بگويد، سپس از قرائت آن سوره منصرف شود، بنابر مشهور ميان متأخّران بايد بسمله را اعاده كند. در وجوب تعيين سوره قبل از گفتن بسمله اختلاف است. برخى قول به وجوب را به اكثر و برخى به مشهور نسبت داده‌اند.(3)

سوره‌هاى ضحى و انشراح و نيز فيل و قريش در نماز، يك سوره به شمار مى‌روند و خواندن يكى از آن دو كفايت نمى‌كند؛ ليكن در وجوب قرائت بسمله ميانى اختلاف است.(4)

بلند خواندن بسمله در نمازهاى جهريّه(-->جهر)واجب و در نمازهاى اِخفاتيّه(-->اخفات)بنابر مشهور مستحب است.(5)

خواندن هر ذكر و دعايى در قنوت نماز حتّى يك بار بسمله كفايت مى‌كند.(6)

گفتن بسمله هنگام شروع به هر كارى مستحب است(-->تسميه).

بصبصه

بَصْبَصه:بلند كردن انگشت سبّابه به طرف آسمان و حركت دادن آن هنگام دعا.

عنوان يادشده به مناسبت در باب صلات به كار رفته است.

در روايات براى دعا كننده حالات مختلفى همچون حالت شوق، خوف، تضرّع و ابتهال ذكر شده كه متناسب با هرحالت براى دست و انگشتان، شكل و حالت خاصّى بيان شده كه حالت «بصبصه» از جمله آنها است. بصبصه در اصل به معناى حركت دُم سگ در حالت طمع يا خوف به كار رفته است. دعا كننده‌اى كه بين خوف و رجا است متناسب با حال خود انگشتان سبّابه (انگشت شهادت) را به طرف آسمان بلند كرده و حركت مى‌دهد.

بصبصه هنگام دعا مستحب است.(1)

• (1)وسائل الشيعة 7/ 48 و 50 ؛ جواهر الكلام 10/ 370 .
• (2)جواهرالكلام 3/ 43
• (3)10/ 55 ؛ الحدائق الناضرة 8/ 222
• (4)جواهر الكلام 10/ 24 ؛ مستمسك العروة 6/ 177
• (5)جواهر الكلام 9/ 385
• (6)تحرير الوسيلة 1/ 183 .