اهل فضل: صاحبان فضيلت و شرف در پرتو برخوردارى از خرد، دانش و عمل صالح.
از آن در بابهاى طهارت، صلات، زكات و وكالت سخن گفتهاند.
استحباب قرار گرفتن اهل فضل در صف اول نماز جماعت،(1)اختصاص سهم بيشتر به آنان از ميان مستحقان زكات(2)و گرفتن وكيل در منازعات براى اهل فضل(3)و كراهت نداشتن تكرار نماز بر ميّتى كه اهل فضل بوده(4)از احكام آن است.
در استحباب يا عدم جواز بيش از پنج تكبير در نماز بر ميّتى كه اهل فضل بوده، اختلاف است.(5)
تزيين قبر، ساختن بنابر آن و تجديد بناى آن مكروه است، مگر آنكه ميّت اهل فضل و شرف باشد.(6)
اهل قبور
اهل قبور: مردگان خفته در خاك.
مراد مؤمنان از اهل قبور است. از آن در باب طهارت سخن گفتهاند.
زيارت( --> زيارت)اهل قبور،(1)بويژه معصومان عليهم السّلام(2)و اولياى الـهى(3)مستحب مؤكّد است.
با وضو(4)و رو به قبله بودن هنگام زيارت؛ سلامكردن بر مردگان به نحو مأثور؛ قرائت قرآن، بويژه خواندن هفت بار سوره قدر، رو به قبله؛ درخواست مغفرت و رحمت الـهى براى آنان؛ خواستن حاجت خويش از خداوند نزد قبر پدر و مادر؛ و رفتن به زيارت در روزهاى جمعه، قبل از طلوع خورشيد، دوشنبه، عصر پنجشنبه و صبح شنبه از آداب آن است.(5)
اهداى ثواب اعمال نيك، مانند نماز، روزه، زيارت، حج و صدقه، به مردگان يا انجام دادن اعمال ياد شده به نيّت و نيابت آنان مستحب است.(6)