اوّل وقت: زمان آغازين به جا آوردن نمازهاى داراى وقت معيّن.
نمازهايى كه وقت معيّن دارند، مانند نمازهاى يوميّه پس از دخول وقت، به نخستين بخش از وقت آن، كه مىتوان نماز را با اَجزاء و شرايط در آن مدت به جا آورد، اوّل وقت گفته مىشود. بيشتر احكام آن در بابهاى طهارت و صلات آمده است كه به مهمترين آنها اشاره مىشود:
اداى نماز در اوّل وقت، مستحب مؤكّد و تأخير آن از اول وقت بدون عذر جز در مواردى كه تأخير افضل است، مكروه مىباشد. موارد فضيلت تأخير عبارتند از:
1. تأخير نماز مغرب و عشا در حج براى كوچ كننده از عرفات به مشعرالحرام و به جا آوردن آن در مشعرالحرام.
2. تأخير نماز عشا تا از بين رفتن سرخى مغرب (شفق احمر).
3. تأخير نماز ظهر و عصر براى كسى كه مىخواهد نافله ظهر و عصر را بخواند.
4. تأخير نماز ظهر يا مغرب تا آخر وقت فضيلت و جمع بين ظهر و عصر يا مغرب و عشا با يك غسل براى زنى كه استحاضه وى كثيره است( --> استحاضه).
5 . تأخير نماز مغرب براى روزه دارى كه مشتاق افطار است يا ديگران منتظر افطار اويند.
6 . تأخير براى كسى كه نيازمند به تخلّى( --> تخلّى)در اوّل وقت است و بدين جهت نماز را به تأخير مىاندازد.