اختلاف است. مراد از انفتاح حقيقى آن است كه راه علم به احكام در زمان غيبت همانند زمان حضور باز است. اخباريان و برخى اصوليان، مانند سيد مرتضى قائل به انفتاح حقيقى‌اند.

مراد از انفتاح حكمى اين است كه در زمان غيبت راه علم به بيشتر احكام مسدود است، ليكن راههاى ظنّى كه دليل خاص و قطعى بر حجيّت آن قائم است وجود دارد، مانند خبر ثقه، ظواهر كتاب و سنّت و اجماع كه از آنها به راههاى «علمى» و «ظنّ خاص» تعبير مى‌شود. بيشتر اصوليان قائل به انفتاح حكمى‌اند.(1)

انفتاح به معناى دوم اصطلاحى در علم تجويد و در باب صلات از آن ياد شده است.

علماى تجويد براى حروف، صفاتى ذكر كرده‌اند كه از آن جمله، صفت انفتاح است. غير از چهار حرف «ص»، «ض»، «ط» و «ظ» بقيه حروف داراى صفت انفتاحند كه هنگام تلفظ آنها سطح زبان از سقف دهان فاصله مى‌گيرد و هوا از بين آن دو بيرون مى‌آيد. رعايت صفات حروف در حدّى كه در صحّت اداى حرف دخالت دارد واجب است، ليكن افزون بر آن واجب نيست، بلكه برخى در استحباب آن نيز اشكال كرده‌اند(2)( -->تجويد).

انفحه

اِنفَحَه: پنيرمايه/ شيردان حيوان نشخوار كننده شيرخوار/ مجموع پنيرمايه و ظرف آن (شيردان).

كلمات اهل لغت و به تبع آنان فقها در معناى انفحه مختلف است.

1. مادّه زرد رنگى كه از شكم برّه و بزغاله شيرخوار، بلكه هر حيوان نشخوار كننده شيرخوار به دست آيد و چون با شير بياميزد پنير گردد. در فارسى به آن پنيرمايه گويند.(1)

2. شكنبه حيوان نشخوار كننده شيرخوار كه ظرف آن مادّه زرد رنگ‌است. به ظرف مادّه زرد رنگ قبل از گياه خوار شدن حيوان، انفحه و بعد از آن كَرش گويند. به آن معده چهارم و شيردان نيز گفته مى‌شود.(2)

• (1)اصطلاحات الاصول/ 88 ـ 90
• (1)المصباح المنير/ واژه «نفح» ؛ لغت نامه دهخدا
• (2)جواهر الكلام 9/ 398 .
• (2)الصحاح (جوهرى)/ واژه «نفخ» ؛ لغت نامه دهخدا؛ كتاب السرائر 3/ 112