افّ

اُفّ: كلمه‌اى كه در اظهار كراهت از كسى يا چيزى به كار مى‌رود.

از آن به مناسبت در باب جهاد سخن رفته است.

آزار رساندن و اهانت كردن به پدر و مادر، هرچند با گفتن اُفّ كه كمترين اهانت است حرام(1)و در قرآن كريم از آن نهى شده است.(2)

افائه

اِفائه: بازگشت.

تعبير افائه در قرآن كريم آمده(1)و به اين مناسبت در باب جهاد به كار رفته است.

جهاد با اهل بغى(--> باغى)به دستور امام عليه السّلام تا نابودى آنان يا افائه و بازگشت ايشان به حق، واجب است.(2)

افاضه

اِفاضه: كوچ كردن حاجى از عرفات به مشعر و از مشعر به منى.

تعبير ياد شده از قران كريم گرفته شده(1)و از آن در باب حج سخن رفته است.

افاضه از عرفات:زمان افاضه از عرفات(--> عرفات)به مشعر(--> مشعر)، بعد از غروب آفتاب روز نهم ذيحجّه است، و پيش از آن جايز نيست و چنانچه حاجى به عمد پيش از غروب كوچ كند و باز نگردد، واجب است كفّاره بپردازد. بازگشت پس از غروب آفتاب، اثرى در رفع كفّاره ندارد.(2)

افاضه از مشعر:وقت افاضه از مشعر به منى(--> منى)پس از طلوع آفتاب روز دهم ذيحجّه است. افاضه بعد از نيمه شب براى زنان و دارندگان عذر جايز است.(3)

به قول مشهور، بر حاجى ـ جز مسئول امور حاجيان(--> امير الحاج)ـ مستحب است نزديك طلوع خورشيد، از مشعر به سمت منى كوچ كند، ليكن نبايد از وادى محسّر(--> وادى محسّر)بگذرد، مگر بعد از بر آمدن آفتاب.(4)

• (1)بقره/ 198
• (1)
• (1)جواهر الكلام 21/ 24
• (2)جواهر الكلام 19/ 27 ـ 29
• (2)منهاج الصالحين (خويى) 1/389 .
• (2).
• (3)77 ـ 79
• (4)98 .