( --> تكرار)( --> قاعده لاتعاد)

اعاره

اعاره : عاريه دادن(-->عاريه).

اعانت

اعانت: يارى كردن.

به يارى كننده «مُعين»، يارى شونده «مُعان» و امرى كه بر آن يارى مى‌شود، «مُعان عليه» مى‌گويند. از اين عنوان به مناسبت در بابهاى صلات، حج، تجارت، ضمان، اجاره، اطعمه و اشربه، غصب و ديات سخن رفته است.

حكم:حكم اعانت بر حسب اختلاف موارد پنج قسم است:

1. واجب:چنانچه نجات جان انسان محترم يا حيوان محترم و يا جلوگيرى مال محترم از تلف شدن بر اعانت شخص معيّنى متوقّف باشد، اعانت بر او واجب است؛ و حتّى اگر مشغول خواندن نماز باشد، واجب است نماز را قطع كند.(1)

2. مستحب:قلمرو اعانت مستحب بسيار گسترده و در قرآن(2)و روايات(3)به آن بسيار سفارش شده است كه از مجموع آنها بر مى‌آيد اعانت بر هر كارِ محبوب خداوند متعال، مانند برآوردن حاجت مؤمن و كمك كردن به نيازمندان مستحب است.

3. مكروه:اگر غايت اعانت (چيزى كه اعانت بر آن صورت گرفته است) مكروه و اعانت كننده قصد تحقّق آن را داشته باشد، اعانت كراهت دارد، مانند كمك به حاكم ستمگر به مثل دوختن لباس براى او.(4)

4. حرام:اگر مورد اعانت امرى حرام باشد، مانند فروش سلاح به دشمنان دين(5)و كمك به ستمگر در ستمگرى وى(6)اعانت حرام است.

5 . مباح:اعانت در غير موارد ياد شده مباح است.

آثار:علاوه بر ثوابى كه بر اعانت واجب و مستحب و كيفر اخروى و در مواردى كيفر دنيوى كه بر اعانت

• (1)جواهر الكلام 11/ 122 ؛ ذكرى الشيعة 4/ 5 ـ 6
• (2)
• (3)وسائل الشيعة 12/ 203 ـ 213
• (4)جواهر الكلام 22/ 53 ـ 54
• (5)28
• (6)51 ـ 53