( --> اصحاب حديث)، به پيروان يكى از دو گرايش اصلى در فقه سده‌هاى نخستين اسلامى كه مروّج كاربرد شيوه‌هاى اجتهاد به رأى در استنباط فقهى بوده‌اند اطلاق مى‌گردد. در تاريخ فقه، فقهاى سرزمين عراق، بويژه ابوحنيفه، نماد اين گرايش شناخته مى‌شدند. ابوحنيفه در برخورد با ادلّه سنن، اخبار ضعيف و غير ثابت (به زعم خود) را در اثبات سنّت نبوى معتبر نمى‌دانست و در موارد تعارض اخبار، سنّت غير ثابت را در برابر سنّت ثابت كنار مى‌نهاد. وى در مواجهه با آراء صحابه، اتّفاق آنان را حجّت مى‌شمرد و در موارد اختلاف، خود را مجاز به حقّ انتخاب بر وفق رأى مى‌دانست. وى بيشترين زمينه براى كاربرد رأى و قياس را در آن بخش از احكام شريعت مى‌دانست كه به موضوعات روزمرّه مربوط مى‌شوند.(1)

اصحاب صوامع

اصحاب صوامع: عزلت گزيدگان در صومعه براى عبادت(--> راهب).

اصحاب فروض--> ارباب فروض

اصحاب وقف--> ارباب وقف

اصحار

اِصحار: به صحرا رفتن.

از آن به مناسبت در باب صلات سخن رفته است.

به صحرا رفتن براى خواندن نماز عيدين(1)( --> عيدين)و نماز استسقاء(2)(--> نماز باران)مستحب است، مگر براى ساكنان مكّه كه براى آنان خواندن آنها در مسجد الحرام افضل است. اصحار براى نماز حاجت مستحب است.(3)

( --> صحرا)

اصرار بر صغيره

اصرار بر صغيره: مداومت بر گناه صغيره، عزم بر تكرار گناه صغيره.

بى گمان مداومت بر يك نوع گناه صغيره( --> گناه صغيره)اصرار است و

• (1)دائرة المعارف بزرگ اسلامى 9/ 126 ـ 127 ؛ الملل و النحل (شهرستانى) 1/ 188 .
• (1)الحدائق الناضرة 10/ 264 ؛ جواهر الكلام 11/ 373
• (2)الحدائق الناضرة 10/ 486 ؛ جواهر الكلام 12/ 140 ـ 141
• (3)اشارة السبق/ 108 .