استطراق

استطراق: آمد و شد، عبور و مرور.

از آن در باب احياء موات بحث شده و در پاره‌اى ابواب ديگر، مانند صلات و صلح به مناسبت از آن سخن رفته است.

آمد و شد در راههاى عمومى، حقّ همگان است و استفاده غير آمد و شد از آن، مانند خريد و فروش، به شرط عدم مزاحمت براى عبور و مرور، اشكال ندارد.(1)

نماز خواندن در مسير آمد و شد مردم در صورت عدم مزاحمت مكروه است.(2)همچنين است عبور از مسجد، مگر آنكه در آن دو ركعت نماز گزارده شود.(3)

چنانچه در زمينى باير( --> زمين موات)به سبب رفت و آمد، به طور قهرى خيابانى ايجاد گردد، احياى آن زمين از دو طرف خيابان جايز است، ليكن بايد به اندازه پنج يا هفت ذراع آن براى عبور و مرور باقى بماند.(4)فزونى تردد و آمد و شد مردم در يك مسير، نشان عمومى بودن آن مسير است.(5)

گشودن در به كوچه بن بست جهت عبور و مرور از سوى كسى كه تنها ديوار خانه‌اش به سمت كوچه است، بدون اذن صاحبانش، يعنى كسانى كه به آن كوچه در دارند جايز نيست.(6)اگر كسى حقّ آمد و شد از مكانى را داشته باشد، نمى‌تواند آن را به ديگرى بفروشد، ليكن صلح بر آن به شرط مشخص بودن محلّ آمد و شد جايز است.(7)

استظلال-->سايه

استظهار

استظهار: طلب ظهور حال/ احتياط و تحفّظ/ چيرگى/ طلب ظهور از كلام گوينده.

واژه استظهار در فقه و اصول، مفاهيم و كاربردهاى مختلفى دارد.

مفهوم اول:كاربرد رايج استظهار به اين مفهوم در باب طهارت، مبحث حيض و نفاس است.

• (1)جواهرالكلام 38/ 76 ـ 77
• (2)8/ 370 ـ 374
• (3)العروة الوثقى 1/ 600
• (4)تحرير الوسيلة 2/ 213؛ منهاج الصالحين (خويى) 2/ 163
• (5)تحرير الوسيلة 2/ 212
• (6)211
• (7)جامع المقاصد 5/ 432 .