اباحه انشايى

اباحه انشايى[= اباحه تسبيبى]: انشاء اباحه توسط مالك.

اباحه مالكى به لحاظ ابراز آن از مالك بر دو قسم است: اباحه انشايى و اباحه تقديرى(--> اباحه تقديرى). اباحه انشايى عبارت است از اينكه مالك عنوان اباحه را به صراحت با گفتار يا فعل خود انشاء كند.(1)

(--> اباحه)

اباحه بالمعنى الاءخص -->اباحه

اباحه بالمعنى الأعم

اباحه بالمعنى الاءعم: جوازِ فعل بدون حرمت ترك آن.

اباحه به معناى اعم گاه بر مطلق افعالِ جايزِ غير الزامى، اطلاق مى‌گردد كه شامل مباح، مكروه و مستحب مى‌شود؛ و گاه بر مطلق افعال غير ممنوع، كه واجب را نيز دربر مى‌گيرد.

(--> اباحه)

اباحه تسبيبى --> اباحه انشايى

اباحه تعبّدى

اباحه تعبّدى: اباحه مستند به حكم شرع.

هرگاه اباحه مالى تنها مستند به حكم شرع باشد نه به اباحه يا رضاى ضمنى مالك، به آن، اباحه تعبّدى يا تعبّدى محض گفته مى‌شود، مانند اباحه حاصل از معاطات كه بنابر قولى اباحه تعبّدى محض است.(1)

(--> اباحه)

اباحه تقديرى

اباحه تقديرى [= اباحه ضمنى]: اباحه مستفاد از قراين حالى.

اباحه مالكى گاه از قراين و شواهد حالى استفاده مى‌شود كه به آن اباحه

• (1)حاشية كتاب المكاسب (اصفهانى) 1/ 198 ، 213، 245 و 251 .
• (1)حاشية كتاب المكاسب (اصفهانى) 2/ 130 ؛ فقه الصادق 24/ 93 .