به آيه{الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَوا... وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبَوا...}بر حرمت مطلق ربا(--> ربا)، چه در بيع و چه در قرض، استناد شده است.(1)
آيه رشد -->آيه ابتلاء
آيه رضاع
آيه رضاع:آيه 233 سوره بقره.
آيه{ وَ الْوَ لِدَ تُ يُرْضِعْنَ أَوْلَـدَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ...}بيانگر حكم رضاع و مدّت آن و برخى احكام مربوط به فرزند در باب نكاح است.
واژه«يُرْضِعْنَ»، انشاء (امر) است كه به صورت جمله خبرى آمده و وظيفه مادر را در شير دادن به فرزند خود بيان مىكند. شيردادن در اصل، بر مادر مستحب است؛ امّا در مواردى واجب مىشود، مانند اينكه نوزاد از غير پستان مادر شير نخورد يا دايهاى جهت شير دادن به او يافت نشود.(1)
مدّت شيرخوارگى بر اساس آيه ياد شده، دو سال تمام(حَوْلَيْنِ كَامِلَيْن)است. از اين رو، شير دادن زنى به غير فرزند خود بعد از دو سالگى موجب ترتّب احكام رضاع(--> رضاع)همچون محرميّت نمىشود.(2)برخى نيز از آيه استفاده كردهاند كه شير دادن در اين مدّت حقّ مادر است و پدر نمىتواند مانع آن شود.(3)
از عبارت«لِمَن أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ»نيز استفاده شده كه شير دادن كمتر از دو سال جايز است.(4)مقتضاى آيه اين است كه دو سال شيرخوارگى حقّ هر نوزادى است؛ خواه شش ماهه متولد شده باشد يا بيش از آن، امّا برخى با استناد به آيه{ وَ حَمْلُهُ وَ فِصَـلُهُ ثَلَـثُونَ شَهْراً}(5)گفتهاند: دو سال، حق نوزادى است كه شش ماهه به دنيا آمده باشد.(6)