در حديث نبوى صلّى اللّه عليه و آله آمده است: آروغ از نعمتهاى الـهى است؛ آنگاه كه يكى از شما آروغ زد، حمد خدا را گويد.(1)
كراهت آروغ زدن رو به آسمان،(2)و نيز در نماز بنابر قول برخى،(3)وجوب خوددارى روزهدار از آروغ زدن در صورت علم به بيرون آمدن چيزى از گلو به واسطه آن(4)و بطلان روزه در صورت فرو بردن عمدى آنچه كه با آروغ زدن بدون اختيار از گلو بيرون آمده، از احكام آن است.(5)
آزادى
آزادى: رهايى انسان از سلطه ديگرى/ رهايى از بردگى.
آزادى به معناى نخست:آزادى فرد يا ملّتى عبارت است از رهايى آن از يوغ بردگى ديگرى و سلطه بيگانه و مستقلّ بودن در اراده و تصميم گيرى در عرصههاى گوناگون اجتماعى، اعم از فرهنگى، سياسى، اقتصادى و مانند آن. از اين رو، آزادى و استقلال ملازم يكديگرند؛ يعنى نبود يكى، نبود ديگرى را همراه دارد. اين عنوان در مسائل مستحدث فقهى مورد بحث قرار گرفته است.
اصل حرّيت:از اصول و قواعد معروف فقهى، اصل حرّيت(--> اصل حرّيت)و آزاد بودن انسانها در برابر يكديگر است؛ يعنى هيچ انسانى از پيش خود بر ديگرى ولايت و سلطنت ندارد. اميرالمؤمنين عليه السّلام در اين باره مىفرمايد: «بنده ديگرى مباش كه خداوند تو را آزاد قرار داده است.»(1)
ولايت و سلطنت بر خلق، تنها از آنِ خدا است كه خلق را آفريده است و بر آفريده، تنها اطاعت آفريدگار واجب است. البتّه منافع اين اطاعت نيز به مخلوق باز مىگردد؛ زيرا خالق متعال، بى نياز مطلق است و اين خلق است كه هماره به او نيازمند و با اطاعت و بندگى خداى خويش، فقر و نياز خود را بر طرف مىكند.