عُزير، او را پسر خود خوانده و ما هم از اين رو به او «پسر خدا» مى‌گوييم.

پيامبر: پاسخ شما همان است كه قبلاً گفتم، كه اگر چنين منطقى موجب شود ما عُزير را پسر خدا بدانيم، سزاوارتر است كسى را كه از عُزير بالاتر است مثل حضرت موسى را پسر خدا بدانيم. خداوند گاهى افراد را به وسيله دلايل و اقرار خودشان محكوم مى‌كند، دليل و اقرار شما، حكايت از آن دارد كه شما دربارۀ موسى عليه السلام بيش از آنچه درباره عُزير مى‌گوييد نمى‌گوييد، شما مثال زديد و گفتيد: يكى از بزرگان و اساتيد به شاگردش كه هيچگونه خويشاوندى با او ندارد از روى احترام مى‌گويد: «اى پسرم» يا «او پسر من است» بر اين اساس جايز مى‌دانيد كه او به شاگرد محبوبتر ديگرش بگويد: «اين برادر من است» و به ديگرى بگويد: «اين استاد و شيخ من است» يا «اين پدر و آقاى من است». همه اين تعبيرات به عنوان شرافت و احترام است، هر كه احترام بيشتر دارد، با تعبيرات بالاتر خوانده شود، در اين صورت بايد شما روا بداريد كه گفته شود: موسى برادر خداست يا استاد يا مولى و يا پدر خداست، زيرا مقام موسى از عُزير بالاتر است. اكنون مى‌پرسم آيا شما جايز مى‌دانيد موسى عليه السلام برادر خدا، يا پدر يا عمو و يا استاد يا مولى و رئيس خدا باشد و خدا به عنوان احترام به مولى بگويد: اى پدرم، اى استادم، اى عمويم، اى رئيسم و...؟

گروه يهود، از پاسخ درماندند، در حالى كه حيران و وازده بودند، اظهار كردند «اجازه بده در اين باره تحقيق و فكر كنيم».

پيامبر: البته اگر شما با قلبى پاك و خالص و پر از انصاف در اين باره بينديشيد خداوند شما را به حقيقت راهنمايى خواهد كرد.[1]

الحمدللّه اوّلاً وآخرا وظاهراً وباطناً

تاريخ 79/7/27 مطابق با 20 رجب المرجّب / 1421.

قم المقدسه - محمّد على خزائلى

[1]- احتجاج مرحوم طبرسى، ج 1، ص 16 تا 24 و صد و يك مناظره از آقاى محمدى اشتهاردى ص 15.