خداوند در جواب آنها مى‌فرمايد: (بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِنْ ذِكْرِي بَلْ لَمّا يَذُوقُوا عَذابِ أَمْ عِنْدَهُمْ خَزائِنُ رَحْمَةِ رَبِّكَ اَلْعَزِيزِ اَلْوَهّابِ أَمْ لَهُمْ مُلْكُ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما فَلْيَرْتَقُوا فِي اَلْأَسْبابِ‌).[1] اشاره مى‌فرمايد به ناآگاهى آنها و غفلتشان از ياد خدا و عذاب سخت او و نيازمنديشان به رحمت پروردگار و ناتوانى و غرور آنها در مقابل عظمت بى‌كران خداوند كه با فزون‌طلبى از پذيرش حق خوددارى مى‌كنند و به تعبير قرآن (بَلِ اَلَّذِينَ كَفَرُوا فِي عِزَّةٍ وَ شِقاقٍ‌)[2]. (بلكه آنان كه كفر ورزيدند در سركشى و ستيزند).

قال رجلٌ للصّادق عليه السلام: يابن رسول اللّه! دُلَّنىٖ عَلى اللّهِ ما هُو فقَد اَكْثَر عَلَىَّ الْمجادِلونَ و حَيَّرونىٖ‌، فقال له: يا عبداللّه! هَلْ ركِبتَ سفينةً قطُّ؟ قال: نعم، قال: و هل كُسِرَت بك حيثُ لاسفينةَ يُنجيكَ و لاسباحَةَ يُغنيٖك‌؟ قال: نعم، قال: فهل تَعَلَّق قلبُكَ هُنا لِكَ اَنّ شيئاً مِن الاشياءِ قادرٌ على اَن يُخَلِّصَكَ مِنْ وَرْطَتِكَ؟ قال: نعم، قال الصادق عليه السلام: فَذلِك الشّىءُ هو اللّهُ القادِر عَلى الاِنجاءِ حيثُ لا مُنجِىَ و عَلى الاِغاثةِ حيثُ لامغيٖثَ‌.

شخصى به امام صادق عليه السلام عرض كرد: مجادله كنندگان با من درباره خدا زياد شده‌اند و مرا در اين امر سرگردان كرده‌اند، مرا بر شناخت خدا راهنمايى كن، امام ششم فرمود: آيا وقتى شده كشتى‌اى كه تو در آن هستى بشكند و كشتى ديگرى كه تو را نجات بدهد نباشد و شنا هم ندانى‌؟ گفت: آرى، فرمود: آيا در آن موقع به دلت افتاده كه چيزى از موجودات قادر است كه تو را از ورطه نجات بدهد؟ گفت: بله، حضرت فرمود: آن همان خدايى است كه قادر بر نجات است، وقتى منجى و فريادرسى نباشد.[3]

[1]- سوره ص آيات 9-7.

[2]- سورۀ ص/ 2.

[3]- معانى الاخبار، ص 4.