فرستادند تا در كنار خانۀ خدا دعا كنند تا بر آنها باران ببارد، غافل از اينكه سبب محروميت و خشكسالى ناديده گرفتن نعمتهاى خدا و شرك و بت پرستى آنها بود و دعا وقتى مستجاب است كه انسان خود را اصلاح كند و با اعتقاد به توحيد خالص، دل و فكر خود را از كفر و شرك و هواى نفس پاك كند.

4 - عاد (قوم هود) كه در طلب بارانِ رحمت بودند، روزى مشاهده كردند از گوشۀ افق ابر سياهى پديدار گشت آنان پنداشتند ابر باران است، ولى نمى‌دانستند اين همان عذاب سختى است كه از هود عليه السلام انجامِ آن را درخواست كردند و هود عليه السلام به آنها فرمود اين بادى است كه در آن عذابى دردناك است، بادى است كه به اِذن پروردگار هر چه در سر راهش باشد، نابود مى‌كند و اين است نتيجه غرور و خودخواهى و غفلت از قدرت لايزال الهى.

اين باد كه در قرآن بنام صرصر (سرد) ناميده شده، شدت آن به حدى بود كه مردم قوى هيكل و بلند قامت را از جا مى‌كند و به اين سو و آن سو مى‌انداخت و هر چه را سر راهش بود، نابود مى‌كرد. اين باد سرد و شديد هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها وزيد و همه چيز را از بين برد، مگر حضرت هود و پيروانش كه آنها را در نقطه‌اى از زمين كه در اطرافش ديوار كوتاهى بود، آورد و با نسيم جانبخش آنها را نوازش و حفظ نمود.

5 - اگر قوم عاد دستورالعمل هودِ پيامبر را پذيرفته بودند و با توبه و استغفار دست نياز به درگاه خدا دراز مى‌كردند، همانطور كه حضرت به آنها وعده داد، پروردگار مهربان، باران رحمت را بر آنان نازل مى‌كرد و بر قدرت و شوكت معنوى آنها مى‌افزود.

6 - حضرت هود عليه السلام مانند خيلى از پيامبران براى نجات و آسايش قومش سه دستور داد: 1 - تنها خدا را بپرستيد و از خدايان ديگر بپرهيزيد، زيرا معبود حقيقى تنها او است. 2 - وقتى خدا را بعنوان ربّ خود شناختيد و عبادت بتها را ترك