در حديث قدسى خطاب به موسى عليه السلام فرمود: «هر آنچه مى‌خواهى حتى علف گوسفندت و نمك خميرت را از من بخواه»[1] و به پيامبر فرمود: «به كسانى كه دچار يأس مى‌باشند اخطار داده مبادا غير از خدا از ديگرى درخواست و يا اميدى داشته باشند.»[2]

در اين نگاه انبيا كه خداوند را قادر و غنى مطلق مى‌دانستند و خود را نيازمند و ضعيف دست نياز به درگاهش دراز نموده و با وسيله قرار دادن دعا از او يارى و كمك مى‌خواستند و خواسته‌هاى خود و يا پيروانشان را در ميان مى‌گذاشتند و از راه دعا كه به قول «امام صادق عليه السلام: دعا كليد بخشش خداوند و وسيله رسيدن به هر حاجتى است،»[3] آنان به وسيلۀ دعا با پروردگار خود به گفتگو و عرض حال و حاجت مى‌نشستند. مثلاً حضرت لوط براى نجات خود و خانواده‌اش از مفاسد قومش عرض مى‌كند (رَبِّ نَجِّنِي وَ أَهْلِي مِمّا يَعْمَلُونَ‌؛[4]پروردگارا من و خاندانم را از كردار نامناسب آنها نجات بخش.)

و قوم حضرت موسى عرض مى‌كند: (رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلْقَوْمِ اَلظّالِمِينَ وَ نَجِّنا بِرَحْمَتِكَ مِنَ اَلْقَوْمِ اَلْكافِرِينَ‌؛[5]بارالها ما را هدف قوم ستمكار قرار مده و به رحمت خود ما را از شّر كافران نجات بخش.)

در اين دعا حضرت موسى براى همه پيروانشان درخواست نجات و دورى از شر ظالمان را طلب مى‌كند.

4 - يك قسمت از دعاهاى پيامبران دعاهاى عليه (يعنى نفرين) است كه بعد

[1]- علامه محمد حسين طباطبائى، ترجمه تفسير الميزان، ج 2، چاپ اول، تهران: بنياد علمى و فكرى علامه طباطبائى، ص 45.

[2]- علامه محمد حسين طباطبائى، ترجمه تفسير الميزان، ج 2، ص 46 ذيل آيه 186 / بقره

[3]- ابن جعفر محمد بن يعقوب ابن اسحاق كلينى، اصول كافى، ج 2، پيشين، ص 470

[4]- شعراء / 169

[5]- يونس / 85 و 86