آن حضرت واجب بوده و بر امت او مستّحب مؤكّد مى‌باشد و از آن بعنوان نافله يعنى زيادى و مزّيت تعبير شده و انصاف اين است كه در بين اعمال مستحب اين عمل مزيت فوق العاده دارد و ثمرات دنيائى و آخرتى آن بسيار است و اخبار زيادى در فضيلت و ثوابش وارد شده و كسانى كه موفق به انجام آن هستند مى‌دانند چه گوهر گرانبهائى از دست كسانى كه در خواب غفلتند رفته و ميرود و خداوند نتيجه آنرا مقام محمود يعنى شفاعت، مى‌داند. مى‌فرمايد: «وَ مِنَ اَللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً»

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: منظور از مقام محمود (پسنديده) مقام شفاعت است كه در اثر تكرار و مداوت بر نماز شب به اشخاص عطا مى‌شود.

بعد از امر به نماز شب اين دعا را به رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم تعليم مى‌فرمايد كه بگو پروردگارا وارد فرما مرا به ورودى كه پسنديده و مورد رضايت تو باشد و بيرون آور مرابيرون آوردنى كه عاقبت آن در دين و دنيا ستوده و محمود باشد و قرارده براى من از جانب خود قوّت و قدرت و عزّت و سلطنت و حجّتى كه يار و ياور و كمك كار من در امور باشد تا بتوانم به كمك آن بر دشمنان دين غالب شوم و عَلَم اسلام را در عالم بر پا دارم. و با هدايت تو در كارهاى مشكل و مهم وارد شوم و باعنايت و كمك تو بروز مندانه از آنها خارج شوم.

مرحوم على‌بن ابراهيم قمى مى‌فرمايد: «اين آيه روز فتح مكّه نازل شد، وقتى كه رسول اللّه داخل سرزمين مكه شد.»[1]

در تفسير روان جاويد از محاسِن برقى از امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند: «اين آيه را هر وقتى كه امر هولناكى براى شما پيش آمد، بخوانيد.»[2]

[1]- على بن ابراهيم، تفسير قمى، ج 2، پيشين، ص 26.

[2]- محمد ثقفى، تفسير روان جاويد، ج 3، پيشين، ص 508