(لا تَخَفْ نَجَوْتَ مِنَ اَلْقَوْمِ اَلظّالِمِينَ‌؛[2]نترس تو از قوم ستمكاران نجات يافتى.)

حضرت شعيب در شهر مدين بن ابراهيم عليه السلام سكونت داشت كه در تصرف فرعون نبود و در جنوب شام و شمال حجاز قرار داشت و موسى نه راه را بلد بود و نه راهنمايى همراه او بود و بدون زاد و توشه فقط با توكل و حسن ظن و اعتماد كامل به خدا حركت مى‌كرد و در بين راه وقتى متوجه مدين شد عرض كرد: (عَسى رَبِّي أَنْ يَهْدِيَنِي سَواءَ اَلسَّبِيلِ‌؛[3]اميدوارم پروردگارم مرا به راه راست هدايت كند)، منظور حضرت موسى عليه السلام راه مستقيم و صحيح مدين بود و يا هر مسيرى كه باعث نجات او از فرعونيان، شود خداوند هم او را نااميد نفرمود و مستقيماًبه مدين رسانيد و در كنار چاه آبى به درختى تكيه كرد و نشست و بعد از مشاهده دختران شعيب به كمك آنها شتافت و براى گوسفندانشان از چاه آب كشيد و سپس رو به سوى سايه آوردو عرض كرد:

(رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ؛[4]پروردگارا! هر چه از خيرو نيكى بر من فرستى، من به آن نيازمندم.) آرى او خسته و گرسنه ودرآن شهر غريب و تنها بود و پناهگاهى نداشت اما در عين حال بيتابى نمى‌كند. آنقدرموّدب است كه حتى به هنگام دعا كردن صريحاًنمى‌گويد خدايا چنين و چنان كن وفلان چيز رابمن عطاكن. بلكه مى‌گويد:

«هرچيزى از خيركه برمن فرستى به آن نيازمندم.» يعنى تنها

مرحوم على ابن ابراهيم قمى مى‌فرمايد حضرت به راست و چپ خود نگاه مى‌كرد و اين دعا را مى‌خواند و سه روز حركت كرد و صاحب مجمع البيان3مى‌نويسد هشت روز گذشت، تا به شهر مدين رسيد و سه روز بود غذا نخورده بود و

نوشته‌اند علف بيابان مى‌خورد بطورى كه اثر سبزى گياهان از زير پوست بدنش ظاهر شده بود.»[1] و دعاى حضرت براى نجات از قوم ستمگر وقتى اجابت شد كه خدمت حضرت شعيب رسيد و سرگذشت خود را براى او ذكر كرد و حضرت به او بشارت داد.

[1]- على بن ابراهيم، تفسير قمى، ج 2، پيشين، ص 136

[2]- قصص / 25

[3]- قصص / 22

[4]- قصص / 23