انجام مى‌دهى خود را در آن، مقصّر بدان زيرا همه انسانها در مورد اعمالشان بين خود و خدا، مقصّر مى‌باشند.[1]

نكته ديگر اينكه حضرت موسى عليه السلام با اينكه از روى تعصّب دينى و غيرت خدائى به يارى ضعيف و ستمديده شتافت و ناخواسته و بدون اينكه ذرهّ‌اى احتمال نابودىِ فرد ظالم و كافر را بدهد وقتى عمل مشروع او كه به قصد دفاع از مظلوم بود منجربه قتل فرد قبطى شد بسيار ناراحت گرديد و از پيشگاه پروردگار عذر خواهى نمود و اينطور نبود كه با غرور و نخوت خود را تبرئه كند و سرفرازانه ادعا كند عمل او صددرصد صحيح بوده است بلكه از اينكه خود را در موقعيتى قرار داده و به صحنه‌اى وارد شده كه بدون اختيار كشته شدن يك فرد را در پى داشته خود را ظالم به نفس مى‌داند و نفس خويش را توبيخ مى‌نمايد و در مقام عذر خواهى‌به خداوند عرض مى‌كند پروردگارا از اينكه مرا از انتقام فرعونيان نجات دادى و از تعقيب و بلاى آنها محفوظ داشتى عهد و پيمان مى‌بندم به شكرانه اين نعمت بزرگ هيچگاه تا آخر عمر پشتيبان گنه‌كار و مجرم نباشم و در حقيقت اين سخن عذرى است موجّه كه حضرت موسى در مقام دفاع از خود در رابطه با كشته شدن قبطى مى‌آورد كه او مجرم و سزاوار تنبيه بود. هر چند موسى قصد قتل و نابودى او را نداشت و اين قتل خطائى بود كه در اسلام مجازات آن تنها ديه است و قصاص ندارد.

آخرين نكته تربيتى در دعاى موسى عليه السلام اين است كه خوبست بنده خدا هميشه كمك كار مؤمنان و ضعيفان باشد و اِعانت بر نيكى و تقوى داشته باشد و از تقويت ظالم و از اعانت بر ظلم و تعدى و گناه بپرهيزد.

عبداللّه بن عباس در تفسير آيۀ (فَلَنْ أَكُونَ ظَهِيراً لِلْمُجْرِمِينَ‌) مى‌گويد: آيه دلالت دارد بر اينكه پشتيبانى مجرمين جرم و معصيت است. و پشتيبانى از مؤمنين

[1]- اصول كافى، ج 2، حديث 7 باب دَعَواتٍ مُوجَزاتٍ‌.