حضرت يوسف عليه السلام

يعقوب عليه السلام دوازده پسر داشت و همسرش «ليا» دختر خاله‌اش بود «ليا» فوت كرد و حضرت با خواهر او «راحيل» ازدواج كرد و خداوند يوسف و بنيامين را به او عطا فرمود و حضرت يعقوب عليه السلام يوسف را كه از زيباترين مردم زمانش بود شديداً دوست مى‌داشت و او را در محبت بر فرزندان ديگرش مقدم مى‌داشت و گفته شده يعقوب عليه السلام يوسف و بنيامين را مورد ترحّم و مهربانى قرار مى‌داد و چون كوچك بودند آنها را به خود نزديك مى‌كرد.

اين محبت و علاقه شديد باعث حسادت برادران يوسف شد و وى را به بهانه تفريح از پدرش گرفتند و به صحرا بردند و به چاه انداختند.

حسن بصرى (مفسّر قرآن كريم) مى‌گويد وقتى يوسف را در چاه انداختند، هفده ساله بود و در بلا و گرفتارى بود تا در 80 سالگى پدرش به او رسيد و بعد از ديدار با پدرش همراه او 23 سال زندگى كرد و در 120 سالگى از دنيا رفت و بعضى مثل ابن عباس و ديگران گفته‌اند در سن 7 تا 9 يا 12 سالگى او را به چاه انداختند و در سن چهل سالگى بعد از دوران رنج و محنت با پدرش ملاقات كرد.»[1] و وقتى برادران به خطاى خود درباره او اعتراف كردند و عرضه داشتند خداوند تو را بر ما

[1]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 3، پيشين، ص 212 و 215.