وقتى به نزد حضرت لوط عليه السلام آمدند، همسرش روى بام رفت و با برافروختن آتش قوم را با خبر كرد و مردم نيز گرد خانه آمدند. حضرت از دست درازى و بدى قوم نسبت به فرشتگان ترسيد. آنها گفتند نترس و محزون مباش؛ ما فرشتگان خدائيم و براى عذاب اين قوم و اجابت دعاى تو آمده‌ايم. سپس حضرت جبرئيل عليه السلام با قرار دادن عمودى از نور لوط عليه السلام و خانواده‌اش، را نجات داد و سنگهاى عذاب را بر قوم وى نازل فرمود و زن وى را با صخره (سنگ بزرگ) نابود ساخت و با قرار دادن دو بالش در اطراف شهر سَدوم سرزمين آنها را زيرورو كرد (فَجَعَلْنا عالِيَها سافِلَها)[1]

و بعضى گفته‌اند شهر براى ساكنين و حاضرين در آن، زيرورو شد و براى آنها كه غائب و دور از آن شهر بودند، سنگهاى عذاب آسمانى نازل شد.[2]

(وَ أَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ مَطَراً؛[3]سنگهاى عذاب را مانند باران بر آنها بارانديم.)

بخل سرچشمه بديها

يكى از صفات بسيار زشت و ناپسند، روحيه بخل و خود دارى از بخشش مى‌باشد كه سرچشمه تمام زشتيها و بديها است.

حضرت على عليه السلام: « البُخْل جامِعٌ لِمَساوِى الْعُيُوبِ وَهُوَ زِمامٌ يُقادُ بِهِ اِلى كُلِّ سُوءٍ‌؛[4]بخل (خوددارى از سخاوت) كانون تمام عيب‌ها و مهارى است كه انسان را به سوى هر بدى مى‌كشاند.» با توجه به حديثى كه از امام صادق عليه السلام نقل شده درباره صفت بخل و روحيه خوددارى از پذيرش و پذيرائى از ميهمان، در ميان قوم لوط كه به حد اعلى رسيده بود، اهميت و عمق كلام نورانى على عليه السلام روشن مى‌شود كه اين صفت خانمان سوز چقدر آثار شوم و سوء در زندگى انسان دارد و او را به كارهاى زشت و

[1]- هود / 82

[2]- ابوعلى فضل بن حسن طبرسى، مجمع البيان، ج 4، پيشين، ص 467.

[3]- اعراف / 84

[4]- ابوالحسين رضى، نهج البلاغه، پيشين، حكمت 378.