ميهمان ماه‌

آسيه حمانى‌

آسيه رحمانى از شاعران متعهد و خوش‌ذوق روزگار ماست كه در سال 1345 در «چاه ملك» خور و بيابانك ديده به جهان گشود. وى در عرصه سرودن از طبعى خدادادى و نبوغى ذاتى برخوردار است. وى پس از طىّ موفقيت‌آميز مقاطع ابتدايى و راهنمايى تحصيلى، موفق به اخذ مدرك ديپلم فرهنگ و ادب گرديد.

رحمانى پس از اخذ مدرك ديپلم ازدواج كرد، امّا علاقه شديد او به شعر و ادبيات باعث شد كه حتى پس از ازدواج- در كنار امر خانه‌دارى- به صورت غيررسمى به مطالعات خود در حوزه ادبيات ادامه دهد، به خصوص آنكه همسر او نيز در اين راه مشوّق او بود. مطالعه دواوين شعراى متقدم و معاصر، شركت در انجمن‌هاى ادبى و جلسات نقد و بررسى شعر و تمرين و مطالعه، طبع او را بيش از پيش بارور كرد. از همين‌رو، وى دل‌سروده‌هاى خود را به روى كاغذ آورد و اوّلين سروده‌هاى خود را كه در قالب غزل بود براى چاپ در اختيار نشريات ادبى قرار داد. استقبال جامعه ادبى از اشعار او باعث شد كه او با اعتماد به نفس و خودباورى بيشترى در وادى ادبيات گام بردارد. وى در حال حاضر عضو انجمن ادبى شهررى مى‌باشد و هر از گاهى نيز در جلسات نقد و بررسى شعر حوزه هنرى شركت مى‌كند. هرچند از اين شاعر معاصر تا كنون دفتر شعرى به صورت مستقل به چاپ نرسيده است، ولى اشعار او در اكثر نشريات، فصلنامه‌ها و جُنگ‌هاى ادبى به صورت پراكنده چاپ و منتشر شده است، از جمله در كتاب‌هاى «كوه‌ها سنگ مى‌زايند»، «زخم زيتون»، «فصلنامه شعر» و ... با آرزوى بالندگى و شكوفايى هرچه بيشتر براى اين بانوى شاعر كه آينده روشنى در انتظار اوست، در ادامه، نمونه‌هايى از سروده‌هاى لطيف و زيباى او را با هم زمزمه مى‌كنيم: