چهره ها شد ز درد هجران زرد

غيبتت، رنجها به بار آورد

گرد بگرفته چهره قرآن‌

با دل غم گرفته ات، همدرد

و من الماء كل شى حى‌

بى تو گلزار زندگى شد زرد

اى جهاندار! جاى تو خالى است‌

در جهانى كه گشته خوبان طرد

مرد ميدان عشق، غير تو نيست‌

آرى! آرى! تويى تويى آن مرد

اين تويى بين چارده معصوم‌

در قيام جهانگشايى، فرد

در كفت اى كه ذوالفقار «على» است‌

كفر، قصد فناى ايمان كرد

العجل كز ستم جهان پر شد

عادلا! كن شتاب بهر نبرد

كاروان‌ها گذشت و از پى شان‌

در مسير زمان بر آمد گرد

عاشقانت هنوز منتظرند

با دوچشم تر و دلى پر درد

همچو خورشيد تا به كى تنها؟

همچو مهتاب، تا به كى شبگرد؟

اى همايون هماى پرده نشين‌

جان زهرا، به آشيان برگردد!

تو اى پرورده «نرگس» كه از گلزار زهرايى‌

دل افروز و دلارامى و دلجوى و دل آرايى‌

به بى همتايى يزدان، تو هستى بهترين برهان‌

كه اى موجود بى همتا، ندارى مثل و يكتايى‌

ز سوى عالم امكان، كمر بر خدمتت بسته‌

به فرمان مطاع تو مهيا، تا چه فرمايى!

ز يك سو، روز و شب، هر لحظه در آماده باش تو

سراپا گوش بر فرمان حق، استاده بر پايى‌

گرفتاران هجرانت نشسته بر سر راهت‌

مگر اين عقده غمها، به وصل خويش بگشايى‌

رسيده جان به لب ديگر، جدايى دلبرا تا كى؟

برفت از كف قرار ما، چرا آخر نمى آيى؟

تو را آيينه قرآن به خوبى مى نماياند

به پشت پرده غيبت، مشو پنهان، كه پيدايى‌

جهان از بند مشكلها، به آسانى رها گردد

اگر اى رحمت يزدان جمال خويش بنمايى‌

مكن امروز و فردا در ظهورت، اى كه مى دانى‌

پناه ما به امروزى، اميد ما به فردايى‌

«حسان» حيران ازاين رأفت كه برما بى كسان دارى‌

كه ديده چون تو دلسوزى؟ كه دارد چون تو مولايى؟