بهار گلها و بهار دلها

بوى فصلى نو رسيده است؛ اگرچه از ميان دود و غبار بى عشقى.

عروس سپيد محبّت، قدم بر صحن چمن و لاله مى گذارد؛ با دامنى از شكوفه هاى بادام و سيب.

نه ديوارها و نه پنجره ها هيچ كدام را ياراى ماندن در گذر اين عروس سپيده ها نيست. آنگاه كه پاى از جويبارى برمى گرداند، بوى نسترن و نسرين در فضاى دشتها و چمنزاران مى پراكند و پروانه هاى رنگارنگ را به پرواز رنگين بهارى فرامى خواند.

السلام على ربيع الانام!

نغمه هاى هزاران و قمريان يادآور ناشكيبايى دلدادگانى است كه فسردگى دى ماه را توان زدودن ياد بهار و شقايق از دلهايشان نبوده است و اينك بى سرودستار، به هواى محبّت سر به كوه و صحرا مى نهند.

افسوس! كه قلب آدمى به وقت غيبت عشق مى پژمرد، پژمرده تر از زمستان سرد.

گويا روح، محبّتى است كه به وقت غيبتش همه چيز معنى خود را از دست ميدهد.

سوز فراق، لهيب انتظار و شوق ديدار، گلهاى رنگارنگ سرزمين عشق و دلدادگى اند، همان كه دشت فسرده وجود آدمى را بدل به گلستانى خوش رنگ و بوى مى سازد.

السلام على ربيع الانام!

اى شبهاى پرستاره!

اى نسيم دل انگيز صبحگاهى!

ما را قلبى مملو از ياد اوست.

آيا شما را رخصتى هست تا پيام ما را به ديار او بريد؟

اى فرشتگان كه از بارگاه پاك خداوندى بهره مى بريد!

شما را از قلب او و تپش مهربانانه اش آگاهى هست؟

ما را با شما سخنى است!

پيغامى براى او.

بدو برسانيد كه:

در همه ى خلوت شبهايمان، با ياد گلبرگ هاى سرخ، عطر گلهاى مريم و نرگس، رنگ آبى آسمان و رويش جوانه هاى بادام و سيب به ياد اوييم. السلام على ربيع الانام!

سردبير