ششم) «صرهن» به معنی مشهورِ خود کلمه به معنای متمایل کردن و رام کردن پرندگان است و آیه، به معنای قطعه‌قطعه کردن و ذبح نیست. اگر«صرهن» به معنای تقطیع بود، باید مجرد از حرف جر «الی» می‌آمد. بنابراین، به معنای ایجاد میل در پرندگان و رام کردن آن‌هاست تا با ابراهیم انس گرفته و او را بشناسند[1].

هفتم) نظریه وقوع تقدیم و تأخیر در کلام «فخذ الیک اربعه من الطیر فصرهن» التزام به تقدیم و تأخیر بدون دلیل و پناه بردن به خلاف ظاهر است. مرجع همه ضمیر‌ها به پرندگان و نه به اجزای آن برمی‌گردند؛ زیرا اگر اجزا متفرق و بافاصله باشند و بر هر کوهی قرار داده شود، لازم می‌آید که ضمیر به آن اجزا برگردد و نه به خود پرندگان و این خلاف ظاهر است. همچنین، ضمیر در قول خدا «یاتینک سعیا» نیز به پرندگان و نه به اجزای آن، برمی‌گردد؛ اما بر اساس نگرشی دیگر که به معنای کشتن پرندگان می‌باشد، میان ضمایر هماهنگی وجود ندارد یعنی برخی از ضمایر به پرندگان برمی‌گردند و برخی به اجزای پرندگان.[2]

هشتم) واژه «ثم» به معنای تراخی و فاصله زمانی است و بامعنای متمایل کردن و رام کردن و مأنوس کردن تناسب دارد؛ زیرا رام کردن و ایجاد انس به زمان نیاز دارد اما بامعنای ذبح کردن تناسب و هماهنگی ندارد.[3]

نهم) نشان دادن کیفیت خلقت و زنده کردن مرده (خدا نشان بدهد چگونه اجزای به باد رفته مرده را جمع می‌کند و به‌صورت اولش برمی‌گرداند) با قطعه‌قطعه کردن چهار مرغ و درهم آمیختن آن‌ها با یکدیگر حاصل نمی‌شود چون در چنین فرضی شخص به هم پیوستن اجزای

[1] - محمد رشید رضا، المنار، ج3، ص 56.

[2] - همان.

[3]- همان، ج ۳، ص ۵۸.