حجاب براى ايشان نتيجه پايدار دارد، و بيرون رفتن ايشان از خانه كم زيانتر نيست از وارد كردن كسى كه در مورد ايشان اطمينانى به او نيست، اگر مى‌توانى كارى كن كه زنان مردان ديگر را نشناسند، و زن را بر آنچه به او مربوط نيست مسلّط مگردان، زيرا زن همچون گياهى است خوشبو نه انسانى قهرمان، و در بزرگداشت او از آنچه در حدّ اوست تجاوز مكن، او را به طمع مينداز كه واسطه ديگران شود، و از اظهار غيرت و بدگمانى در آن جايى كه نبايد چنين باشى، بپرهيز زيرا اين كار، زن خوب را به نادرستى و زن درستكار و پاك را به بدانديشى وامى‌دارد. براى هر يك از زيردستانت كارى را تعيين كن كه او را نسبت به همان كار مؤاخذه كنى، زيرا اين روش بهتر است تا اين كه كسى از آنها وظيفه خود را به ديگرى وانگذارد. و خويشاوندانت را گرامى بدار، زيرا آنان به منزله بال و پر تو هستند كه بدان وسيله پرواز مى‌كنى و اصل نسب تو هستند كه به آنها باز مى‌گردى و دست قدرت تو هستند كه به وسيله ايشان به دشمن حمله مى‌برى.

دين و دنيايت را به امانت نزد خدا مى‌سپارم، و بهترين مقدّرات را هم در اين دنيا و هم در عالم آخرت براى تو از خداوند درخواست مى‌كنم. اگر خواست او بر اينها تعلق بگيرد.».

[شرح‌]

(62540- 62524) در اين بخش توجه دادن به چند لطيفه از لطايف حكمت و اخلاق پسنديده است:

اوّل: امام (ع)، مطلق روزى را به دو قسم، جسته و جوينده تقسيم فرموده و مقصود از روزى جسته آن است كه در قضاى الهى نرفته است كه روزى اوست، و هدف از روزى جوينده آن است كه خداوند مى‌داند كه آن روزى متعلّق به اين شخص است و ناگزير بايد به او برسد. و احكام اين دو قسم روزى را به خاطر رعايت اختصار چون واضح بوده است بيان نكرده است. و در حقيقت فرموده است: امّا روزيى كه تو آن را مى‌جويى و به او نمى‌رسى، چون در قضاى الهى‌