طرفه‌ [1]، پرسيدند: بعد از او چه كسى؟ گفت: پيرمرد، ابو عقيل، يعنى خودش.

(3429) 429- امام (ع) فرمود:

أَلَا حُرٌّ يَدَعُ هَذِهِ اللُّمَاظَةَ لِأَهْلِهَا- إِنَّهُ لَيْسَ لِأَنْفُسِكُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّةَ فَلَا تَبِيعُوهَا إِلَّا بِهَا (86444- 86429)

[لغت‌]

(لماظة، به ضم لام): باقى مانده غذا در دهان‌

[ترجمه‌]

«آيا از آزادگى نيست كه اين ته مانده غذاى دهان را به اهلش واگذاريد؟

براى جانهاى شما بهايى جز بهشت نمى‌باشد پس آنها را جز به اين بها نفروشيد».

[شرح‌]

(86444- 86429) اين كلمه [لماظه‌] به اعتبار كم ارزشى و ناچيزى دنيا، استعاره از دنياست.

امام (ع) به ترك دنيا دعوت كرده و سپس به وسيله قياس مضمرى از آن جدا ساخته است كه صغراى قياس، عبارت: فانّه ... است، و اين سخن نظير قول خداى تعالى است: إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى‌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ [2]. و كبراى مقدر آن نيز چنين است: و هر چه اين طور باشد بهاى جان شما جز آن چيزى نيست بنا بر اين جان خود را به چيزى جز آن نفروشيد.

(3430) 430- امام (ع) فرمود:

عَلَامَةُ الْإِيمَانِ أَنْ تُؤْثِرَ الصِّدْقَ حَيْثُ يَضُرُّكَ‌

[2] سوره توبه (9) آيه: (111): يعنى خداوند جان و مال مؤمنان را به بهاى بهشت خريده است.