(3336) 336- مردى از عمّال امام (ع) ساختمانى عظيم بنا كرد، پس امام (ع) خطاب به او فرمود:

أَطْلَعَتِ الْوَرِقُ رُءُوسَهَا- إِنَّ الْبِنَاءَ يَصِفُ لَكَ الْغِنَى (83420- 83413)

[لغت‌]

(فخم): بزرگ.

[ترجمه‌]

«سكه‌ها سرهاشان را آشكار كرده‌اند و ساختمان دارايى تو را وصف مى‌كند».

(83420- 83413)

[شرح‌] عبارت طلوع الورق لرءوسها

كنايه از آشكار شدن اثر آن سكه‌ها در ساختمان است، امام (ع) سكّه‌ها را از نظر بر آمدن اثر آن به حيوانات تشبيه كرده است و همچنين لفظ «وصف» را استعاره آورده و به بنا نسبت داده است از آن رو كه از توانگرى و دارايى او خبر مى‌دهد، همان طورى كه صفت خبر از موصوف خود مى‌دهد.

(3337) 337- به امام (ع) گفتند: «اگر در خانه مردى را به روى او ببندند و او را داخل خانه قرار دهند، روزى او از كجا مى‌رسد؟» امام (ع) در جواب فرمود:

مِنْ حَيْثُ يَأْتِيهِ أَجَلُهُ (83444- 83441)

[ترجمه‌]

«اگر در خانه مردى را به روى او ببندند و او را داخل خانه قرار دهند، روزى او از كجا مى‌رسد؟» امام (ع) در جواب فرمود:

«از جايى كه اجلش مى‌رسد».

[شرح‌]

(83444- 83421) امام (ع) روزى را با مرگ قياس كرده است، از آن رو كه هر دو از يك جا ريشه مى‌گيرند و آن قدرت آفريدگار است، و با عبارت: «من حيث» بدان اشاره نموده است.