كنايه از كاربرد شمشيرها و نيزه‌ها در پيكر دشمنان، براى كشتن و زخمى كردن آنهاست.

3- اين عبارت كنايه از طوفندگى و خشم آن بزرگوار به خاطر دين خداست از باب تشبيه به شير درنده‌اى كه در حال حمله و خشم است، و اين وجه در ميان وجوه سه‌گانه بهتر از همه است.

و اجتماع مؤمنان و اهل طاعت خدا را به اجتماع ابرهاى پراكنده تشبيه كرده است و وجه شبه سرعت اجتماع است، چون ابر بهار زود فراهم مى‌آيد!

(4002) 2- در سخنى از آن حضرت است:

هَذَا الْخَطِيبُ الشَّحْشَحُ (80200- 80198)

[ترجمه‌]

«اين سخنگوى زبان‌آور و ماهر».

[شرح‌]

(80222- 80198) مقصود از شحشح زبان‌آور و ماهر در خطبه خوانى و توانا در اداى سخن، و هر تندگو و تندرو را شحشح گويند. اما شحشح در غير اين مورد به معنى بخيل و ممسك است.

نقل كرده‌اند كه امام (ع) سخنرانى را ديد كه سخن مى‌گويد، فرمود اين خطيب شحشح- يعنى ماهر در گفتار- كيست؟

(4003) 3. در گفتارى از آن بزرگوار آمده است:

إِنَّ لِلْخُصُومَةِ قُحَماً (80229- 80227)

[لغت‌]

(قحم): مهلكه‌ها و نابوديها

[ترجمه‌]

«دشمنى و نزاع باعث رنج و نابودى است».