جاى آن شادى، به او
لطف و مهربانى مرحمت مىكند، پسر هر گاه دچار اندوهى شود، آن لطف، همچون آب در
سرازيرى به سمت آن غم و اندوه جارى شود تا آن را زايل سازد، چنان كه شتر بيگانه را
دور مىسازند.»
[شرح]
(80081-
80031) مقصود امام (ع) آن است كه شاد كردن دل حاجتمندى با برآوردن حاجت او باعث
مىشود كه خداوند آن را وسيله لطف خود نسبت به برآورنده حاجت قرار مىدهد و بدان
وسيله از اندوهى كه به او رو كند، او را نگه مىدارد. و شايد، اين لطف، همان اخلاص
شخص نيازمند و بستگانش، در كمك و يارى او- وسيله درخواست از خدا- و نيز سپاس و ثنا
گفتن به او و دلبستگى مردم نسبت به وى باشد، و تمامى اينها لطفى است كه خداوند جهت
نگهدارى از او و زدودن غمهاى او، فراهم مىآورد.
امام (ع)
جريان اين لطف را به سمت برطرف كردن غم و اندوه او، تشبيه به جريان آب در سرازيرى
نموده است، و وجه شبه، سرعت ريزش براى زدودن غم و نگهدارى اوست، چون اين لطف
برخواسته از فرمان و امر الهى است و وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ
بِالْبَصَرِ[1] و همچنين زدودن اندوه به وسيله آن لطف را تشبيه به دور
ساختن شتر بيگانه از ميان شتران خودى، نموده است، و وجه شبه سرعت بر كنارى و دور
ساختن است، و بقيه مطالب روشن است.