منصور، امام (ع) را احضار كرد و گفت: فلانى از تو چنين و چنان مى‌گويد. امام صادق (ع) فرمود: اين سخنان از من نيست. امّا سخن‌چين، انكار كرد و گفت:

خير از اوست. امام صادق (ع) او را قسم داد بر اين كه، اگر دروغ بگويد، از نيرو و توان خدا بيزار است، سخن‌چين قسم خورد، و هنوز كلامش تمام نشده بود كه بدنش فلج گشت و پايش مثل يك تكه گوشت شد كه روى زمين كشيده مى‌شد، به اين ترتيب امام صادق (ع) از دست او خلاص شد.

(3240) 240- امام (ع) فرمود:

يَا ابْنَ آدَمَ كُنْ وَصِيَّ نَفْسِكَ- فِي مَالِكَ وَ اعْمَلْ فِيهِ مَا تُؤْثِرُ أَنْ يُعْمَلَ مِنْ بَعْدِكَ (80000- 79983)

[ترجمه‌]

«اى فرزند آدم، تو خود وصىّ خويشتن باش، و از مال و ثروتت آنچه مى‌خواهى كه ديگران پس از مرگ تو انجام دهند، تو خود ايثار كن».

[شرح‌]

(80000- 79983) يعنى: همان طورى كه سفارش مى‌كنى، پس از تو مال و ثروتت را در جاهايى كه باعث قرب خداست مصرف كنند، و يا خانواده‌ات استفاده كنند، تو خود، همان طرف سفارش باش و در زمان حياتت اين كارها را بكن، و اين عبارت وسيله ترغيب به صرف مال در راه صحيح است.

(3241) 241- امام (ع) فرمود:

الْحِدَّةُ ضَرْبٌ مِنَ الْجُنُونِ- لِأَنَّ صَاحِبَهَا يَنْدَمُ- فَإِنْ لَمْ يَنْدَمْ فَجُنُونُهُ مُسْتَحْكِمٌ (80015- 80004)

[ترجمه‌]

«تند خويى نوعى از ديوانگى است، زيرا تندخو، پشيمان مى‌شود، و اگر پشيمان نشود ديوانگى‌اش استوار است».

[شرح‌]

(80015- 80004) چون ديوانگى حالت مخصوصى است كه- به دليل انحراف قواى نفسانى‌