نعمت باعث فزونى، و كوتاهى در شكرگزارى باعث از دست دادن نعمت مى‌گردد به دليل آيه مباركه‌ وَ إِذْ تَأَذَّنَ ... [1].

امام (ع) وادار به سپاسگزارى كرده، و از ناسپاسى برحذر داشته است، با يادآورى اين جهت كه قضاى الهى بر اين جارى است. و توضيح اين مطلب چندين بار قبلا انجام گرفته است.

(3231) 231- امام (ع) فرمود:

إِذَا كَثُرَتِ الْمَقْدِرَةُ قَلَّتِ الشَّهْوَةُ (79779- 79775)

[ترجمه‌]

«هرگاه توانمندى زياد شود، خواسته اندك شود».

[شرح‌]

(79779- 79775) چون كسى كه توان كمترى نسبت به برآوردن خواسته خود دارد، همواره بيم دارد از اين كه پس از دسترسى به خواسته خود، آن را از دست بدهد، بنا بر اين همين ترس، به دنبال لذّت وصول به خواسته، هميشه باعث دلهره‌اى است نسبت به آن خواسته، و از طرفى خود محرّك علاقه و ميل است به طرف آن، امّا اگر توانايى كامل برخواسته خود را داشت، ترسى نخواهد داشت كه به خواسته خود نرسد، از اين رو انگيزه ميل بدان كم شده و پافشارى و علاقه‌اش نسبت به آن كاهش مى‌يابد.

(3232) 232- امام (ع) فرمود:

احْذَرُوا نِفَارَ النِّعَمِ فَمَا كُلُّ شَارِدٍ بِمَرْدُودٍ (79789- 79783)

[ترجمه‌]

«از دورى نعمتها بترسيد، كه هر چه از دست رفت دوباره برنمى‌گردد».