(61883- 61855)

پنجم: او را از گول خوردن به دليل دلبستگى اهل دنيا به دنيا و خصومت و ستيز بر سر دنيا، منع كرده است‌

و هشدار داده است او را كه سزاوار نيست او چنين گول و فريبى بخورد. اين مطالب به صورت قياسات مضمر آمده است:

عبارت: فقد نبّأك اللّه، تا: عنها، صغراى قياس اوّل است، مثل قول خداى تعالى:

وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ [1] كه در چند مورد از قرآن مجيد آمده است و قول خداى متعال: إِنَّما مَثَلُ الْحَياةِ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ [2].

و گفته امام عليه السلام «و نعت لك نفسها»- يعنى: دنيا خود را براى تو معرّفى كرده است- صغراى قياس دوم است، و به صيغه مذكر نعت نيز نقل كرده‌اند، به اين معنى كه خداوند دنيا را براى او معرّفى كرده است، و معناى توصيف دنيا خودش را، همان تعريف به زبان حال است، با اين بيان كه آنجا محلّ غم و اندوهها و گرفتارى و بيماريهاى و سراى هر مصيبت و منزلگاه هر شرّ و فتنه است.

(61925- 61884) و گفتار امام (ع): و انّما اهلها تا آخر، صغراى قياس سوم است.

كبراى مقدّر در قياس اوّل چنين است: و هر كس را كه خداى متعال از آن اين چنين خبر دهد شايسته نيست فريب او را بخورند. تقدير كبراى قياس دوم اين طور است: و هر كسى كه خود را چنين معرّفى كند نبايد گول او را خورد. و تقدير كبرا در قياس سوّم اين است: و هر كس چنان باشد سزاوار نيست كه فريب عمل او را بخورند.

[2] سوره يونس (10) آيه (24) يعنى: براستى زندگانى دنيا مانند آبى است كه از آسمانها فرو فرستاديم.