(3175) 175- امام (ع) فرمود:

مَنْ لَمْ يُنْجِهِ الصَّبْرُ أَهْلَكَهُ الْجَزَعُ (78478- 78473)

[ترجمه‌]

«هر كس را پايدارى نجات نداد، بى‌تابى او را از پاى در آورد».

[شرح‌]

(78478- 78473) گاهى مصيبت بزرگ، باعث بى‌تابى كشنده است و در چنين حالتى براى انسان به جاى بى‌تابى، پايدارى و شكيبايى لازم است تا از هلاكت نجات يابد و تقدير عبارت چنين است: هر كس بر مصيبت صبر نكند تا نجات يابد، پس بى‌تابى مى‌كند و هلاك مى‌شود. و احتمال دارد كه مقصود امام (ع) هلاكت اخروى باشد: يعنى كسى را كه فضيلت صبر نجات ندهد، صفت ناپسند بى‌تابى از پا در آورد. و اين عبارت براى برحذر داشتن از بى‌تابى و واداشتن بر صبر و پايدارى است.

(3176) 176- امام (ع) فرمود:

وَا عَجَبَا أَنْ تَكُونَ الْخِلَافَةُ بِالصَّحَابَةِ- وَ لَا تَكُونَ بِالصَّحَابَةِ وَ الْقَرَابَةِ (78489- 78482)

[ترجمه‌]

«شگفتا! آيا خلافت به صحابى بودن و خويشاوندى (با پيامبر (ص)) بستگى دارد».

[شرح‌]

(78519- 78490) سيد رضى مى‌گويد: «از آن حضرت شعرى در اين باره نقل كرده‌اند: اگر تو به سبب شورا زمام امر مردم را به دست گرفتى، پس اين چگونه شورايى بوده است كه مشورت كنندگان در آن حضور نداشتند؟ و اگر به خويشاوندى بر مخالفان آنان پيروز شدى، ديگرى [على (ع)] به پيامبر (ص) سزاوارتر و با او