است از كسى كه ستم را با ستمكارى كيفر دهد و «غد» را كنايه از روز قيامت آورده است، و گزيدن دست را كنايه از پشيمانى در اثر كوتاهى در برابر امر خداوند، چنان كه در آيه مباركه آمده است: وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‌ يَدَيْهِ‌ [1]. و هدف امام (ع) دور داشتن از ستمكارى است.

(3173) 173- امام (ع) فرمود:

الرَّحِيلُ وَشِيكٌ (78461- 78460)

[لغت‌]

(وشيك): قريب و نزديك‌

[ترجمه‌]

«كوچ كردن از دنيا نزديك است».

[شرح‌]

(78461- 78460) مقصود امام (ع) كوچ كردن از دنيا به آخرت است، سخن در باب موعظه و پند دادن و ترساندن از مرگ است.

(3174) 174- امام (ع) فرمود:

مَنْ أَبْدَى صَفْحَتَهُ لِلْحَقِّ هَلَكَ (78469- 78465)

[ترجمه‌]

«هر كه به خاطر حق چهره بنمايد و از حق جانبدارى كند [از نظر مردم نادان‌] به هلاكت افتاده است».

[شرح‌]

(78469- 78465) يعنى كسى كه در راه حق، مقابل ديگران بايستد، نزد مردم نادان- به دليل ناتوانى حق از نظر آنها و غلبه محبّت باطل بر دلهايشان- به هلاكت رسيده است. جمله «و ابدى صفحته» كنايه از خود را در معرض قرار دادن و قيام كردن به چنين كارى است. و توضيح مطلب در پيش گذشت.