[شرح‌]

(78433- 78428) كسى كه زمينه دريافت و درك حق را دارد، همچون على (ع) و استادى چون پيامبر خدا (ص) در آماده سازى و تربيت او، با مدّت طولانى همراهى وى با چنين استادى كه امام (ع) داشت، محال است در امرى كه برهان آن را به چشم مى‌بيند ترديد كند و از حق محروم بماند.

(3171) 171- امام (ع) فرمود:

مَا كَذَبْتُ وَ لَا كُذِّبْتُ وَ لَا ضَلَلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي (78448- 78437)

[ترجمه‌]

«نه دروغ گفته‌ام و نه به من نسبت دروغ داده‌اند، نه گمراه شده‌ام و نه كسى را گمراه كرده‌ام.»

[شرح‌]

(78448- 78437) اما دروغ نگفتن و گمراه نبودن آن بزرگوار، به خاطر تربيت او از كودكى به راستگويى و اخلاق پسنديده است به حدى كه اين صفات براى او ملكه شده و دروغگويى و گمراهى را از وى دور مى‌كند و او را از اين صفات ناپسند باز مى‌دارد. اما اين كه آن حضرت را دروغگو ندانسته‌اند در اخبارى كه از رويدادهاى آينده و علم غيب به او نسبت داده‌اند و كسى به وسيله او گمراه نشده است از آن روست كه خبر دهنده آن اخبار معصوم، يعنى پيامبر (ص) است، و عصمت با اين دو مورد منافات دارد و مستلزم هدايت و عدم انحراف شخص راهنمايى شده است.

(3172) 172- امام (ع) فرمود:

لِلظَّالِمِ الْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ عَضَّةٌ (78456- 78452)

[ترجمه‌]

«فرداى قيامت شخص ستمگر انگشت ندامت به دندان گزد».

[شرح‌]

(78456- 78452) امام (ع) با كلمه «البادى» يعنى كسى كه آشكارا كارى كند، احتراز كرده‌