(78433-
78428) كسى كه زمينه دريافت و درك حق را دارد، همچون على (ع) و استادى چون پيامبر
خدا (ص) در آماده سازى و تربيت او، با مدّت طولانى همراهى وى با چنين استادى كه
امام (ع) داشت، محال است در امرى كه برهان آن را به چشم مىبيند ترديد كند و از حق
محروم بماند.
«نه دروغ
گفتهام و نه به من نسبت دروغ دادهاند، نه گمراه شدهام و نه كسى را گمراه
كردهام.»
[شرح]
(78448-
78437) اما دروغ نگفتن و گمراه نبودن آن بزرگوار، به خاطر تربيت او از كودكى به
راستگويى و اخلاق پسنديده است به حدى كه اين صفات براى او ملكه شده و دروغگويى و
گمراهى را از وى دور مىكند و او را از اين صفات ناپسند باز مىدارد. اما اين كه
آن حضرت را دروغگو ندانستهاند در اخبارى كه از رويدادهاى آينده و علم غيب به او
نسبت دادهاند و كسى به وسيله او گمراه نشده است از آن روست كه خبر دهنده آن اخبار
معصوم، يعنى پيامبر (ص) است، و عصمت با اين دو مورد منافات دارد و مستلزم هدايت و
عدم انحراف شخص راهنمايى شده است.