آنها، فاصله مىگيرد
و از اهل آنها مىترسد و كنارهگيرى مىكند.
7- آنان در
دنيا با بدنهايشان زندگى مىكنند، اما روانشان آويخته به جايگاه والايى است و
شيفته مشاهدات خود از جمال حضرت حق و همراهى با ساكنان عالم بالا و فرشتگان
مىباشند. و چون آنان را با ويژگيهاى ياد شده معرّفى كرد، در مقام ستايش ايشان نيز
به اين مطلب اشاره فرمود كه اينان به دليل داشتن اين ويژگيها، جانشينان خدا در
زمين و داعيان به دين خدايند. آن گاه، آه آه گفت و حسرت برد بر شوق ديدارشان. آه
كلمهاى است براى اظهار درد. اصل آن أوه بوده است. و اين بخش از سخنان امام (ع) از
فصيحترين عباراتى است كه از آن بزرگوار نقل كردهاند.
(77771-
77768) يعنى حالت شخص در سخن نگفتن او پنهان مىماند، بنا بر اين مضاف [حال] به
دليل روشن بودنش حذف شده است و زير زبانش، كنايه از سكوت و خاموشى است. توضيح آن
كه ارزش آدمى به مقدار عقل اوست، و مقدار عقل از ارزش سخن گفتن و كلام شخص به دست
مىآيد چون سخن است كه دليل عقل مىباشد. پس اگر همچون حكما و دانايان سخن گفت،
روشن مىشود كه او هم داناست و اگر همچون نادانان سخن گفت معلوم مىشود كه از آن
قبيل است و ما بين اين دو مرتبه مراتب نسبى وجود دارد.