نيستند. آن گاه هر قسمى از اقسام سه گانه را به صفتى وابسته ساخته است.

دسته اول- عالم، را به صفت ربّانى- منسوب به پروردگار متعال، بر خلاف قاعده و بر غير قياس، نسبت به رب، ربانى- وصف نموده است، يعنى عالمى كه با پروردگارى خدا آشنا و عارف به خداى تعالى است، الف و نون را براى مبالغه در نسبت زياد كرده‌اند. خداوند مى‌فرمايد! كُونُوا رَبَّانِيِّينَ‌ [1]. بعضى گفته‌اند: از آن جهت به اين نام ناميده شده‌اند كه دانشهاى كوچك را پيش از علوم سطح بالا به دانش آموزان، تعليم مى‌دهند و نيز گفته شده است كه چون آنان علم را اصلاح مى‌كنند و از خطا و اشتباه مبرّا مى‌سازند.

دسته دوم: دانشجو كه امام (ع) او را به صفت در راه نجات بودن وصف كرده است. چون علم وسيله نجات و رستگارى در عالم آخرت است و دانشجو در راه تحصيل علم، در حقيقت در راه نجات حركت مى‌كند تا به وسيله دانش بدان هدف نهايى برسد.

دسته سوم- عوام و ساده لوحانند كه امام (ع) آنان را با چند صفت تعريف كرده است:

1- كلمه همج، مگس خرد را به جهت حقارت و بى‌ارزشى براى آنان استعاره آورده است.

2- آنان را به ساده لوح بودن و تازه‌كارى، معرفى كرده است. زيرا اين دو صفت ممكن است از نادانى سرچشمه گرفته باشد.

3- پيرو هر صدايى بودن، به ملاحظه شباهت داشتن به گوسفندان در غفلت و نادانى.

4- با اين توصيف كه آنان با هر بادى روانند، از ناتوانى ايشان در ثبات و