امّا بنى عبد شمس بن عبد مناف، كه ربيعه و دو فرزندش، شيبه و عتبه، اعياص، حرب بن اميّة و پسرش ابو سفيان، اسيد بن عتاب و مروان بن حكم از آنهايند. امام (ع) اين طايفه را به دورانديشى توصيف كرده است كه كنايه از تيزهوشى اين طايفه است. مى‌گويند: فلانى دور انديش است، وقتى كه به دليل تيزهوشى، از قبل مصلحتى را ببيند، و باز توصيف فرموده است كه آنان در پيشامدها و حوادث يگانه‌اند، كه كنايه از حميّت و غيرت آنهاست. آن گاه خاندان خود، يعنى بنى هاشم را بر بخشنده‌تر بودن نسبت به آنچه در دست دارند- يعنى سخى‌ترين قبايل- توصيف كرده است و پس از آن بر جانبازترين افراد در هنگامه مرگ يعنى شجاعترين افراد، تعريف كرده، و بعد از همه اينها آن دو طايفه را با يك فضيلت ظاهرى و دو رذيلت معرّفى كرده است، امّا بنى هاشم را به سه فضيلت كه دو مورد از آنها جسمانى و يكى روحى است، وصف كرده است.

فضيلتى كه در آن دو گروه است فزونى افراد و دو صفت ناپسند: پر مكر و حيله بودن و زشتكارتر بودن آنهاست، امّا فضيلتهاى بنى هاشم: گشاده زبانتر و زيباروتر بودن آنهاست كه دو فضيلت جسمانى‌اند و احتمال دارد كه مقصود از «أصبح» گشاده‌رويى و خوش برخوردى آنان با مردم باشد كه ريشه آن يك فضيلت روحى است. و پس از آن خير خواه‌تر بودن آنها براى كسى كه شايسته خيرخواهى است، خود فضيلتى است نفسانى تحت فضيلت عفّت.

(3112) 112- امام (ع) فرمود:

شَتَّانَ مَا بَيْنَ عَمَلَيْنِ- عَمَلٍ تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَ تَبْقَى تَبِعَتُهُ- وَ عَمَلٍ تَذْهَبُ مَئُونَتُهُ وَ يَبْقَى أَجْرُهُ (76576- 76560)

[لغت‌]

(شتان): فاصله است بين آن دو.