تندرو متجاوز از حدّ عدالت به سوى او بازگردد.

(3102) 102- امام (ع) فرمود:

لَا يُقِيمُ أَمْرَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ إِلَّا مَنْ لَا يُصَانِعُ- وَ لَا يُضَارِعُ وَ لَا يَتَّبِعُ الْمَطَامِعَ (76220- 76205)

[لغات‌]

(مصانقه): وسيله رشوه و امثال آن، سازش كردن (مضارعة): مصدر باب مفاعله از ماده ضرع يعنى ذلت و خوارى، گويا دو نفر كه هر يك نسبت به ديگرى كوچكى مى‌كنند

[ترجمه‌]

«فرمان خدا را اجرا نمى‌كند مگر كسى كه اهل مدارا و سازش نيست، و فرومايگى ننمايد و به دنبال طمع نرود».

[شرح‌]

(76220- 76205) بديهى است كه سازش با ديگرى باعث جستن رضاى اوست و اين عمل مانع از اجراى حدود و دستور الهى در باره او مى‌گردد. و همچنين فرومايگى و چشم طمع داشتن به ديگران، هر دو باعث خوددارى از پرداختن به دستورها و حدود الهى است كه بر او دشوار مى‌نمايد.

(3103) 103- امام (ع) چون سهل بن حنيف انصارى، كه از گرامى‌ترين اشخاص نزد آن حضرت بود، پس از بازگشت از جنگ صفين، در كوفه از دنيا رفت، امام (ع) پس از وفات او فرمود:

لَوْ أَحَبَّنِي جَبَلٌ لَتَهَافَتَ (76245- 76242)

[لغت‌]

(تهافت): تكه تكه افتاد، و اين مبالغه در فزونى مصائب و گرفتاريى است كه به امام (ع) و دوستانش مى‌رسد