الهى باعث آن شود كه پيمان را به ناحق ناديده بگيرد. و در اين مورد با عبارت:

فانّ صبرك ... آخرتك او را وادار به استقامت و پايدارى كرده است، و آن عبارت به منزله صغراى قياس مضمرى است. و مقصود امام (ع) از پيامد آن، همان كيفر الهى است كه به دنبال دارد، و مقصود از بازخواست، همان بازخواست نسبت به وفاى عهد در روز قيامت است، و منظور از منحصر بودن راه، به بازخواست از پيمان كنايه از پايبندى بدان است، و متّصف كردن بازخواست بر اين كه، در دنيا و آخرت راهى براى عفو از پيمان شكنى ندارى، به اين منظور است كه در مقابل آن بازخواست، نه دنيايى در كار است كه راهى داشته باشى و به اميد خير دنيا باشى، زيرا آن روز دنيايى وجود ندارد، و نه راه آخرتى هست، زيرا در آخرت جز براى كارهاى خوب راه پذيرشى نيست. و هر كسى كه مورد بازخواست الهى واقع شود، خير قابل قبولى در آخرت ندارد. و بعضى، «تستقيل» با ياء روايت كرده‌اند:

يعنى تو راه بازگشت از آن بازخواست و پيامد ناروا را ندارى، نه در دنيا و نه در آخرت.

(69414- 69408) بيست و دوم: او را از آلودن دستش به خونها و خونريزى به ناحق، يعنى از قتل نفس برحذر داشته است، و با دو دليل زير او را از اين كار بيم داده است:

(69436- 69415)

1- عبارت: فانّه ... حقّها

كه خود مقدمه صغراى قياس مضمرى است به اين ترتيب: زيرا خونريزى به ناحق، نزديكترين انگيزه براى فرا رسيدن عذاب خدا، و مهمترين سبب مجازات و بالاترين موجب از دست دادن نعمت، و كوتاهى دوران حكومت و عمر انسانى است. بديهى است كه خون به ناحق مهمترين علت براى هر سه مورد است، از آن رو كه باعث توجّه و انگيزش مردم بر نابودى قاتل شده و موجب نزول خشم خداوند براى او مى‌گردد، چون قتل بزرگترين نوع مصائب، نفرت انگيز است، و كبراى مقدّر نيز چنين است: و هر چه آن چنان باشد دورى جستن از آن واجب است.