را نداشته باشند، از آن كسانى كه نه ستمگرى را در راه ستمكاريش يارى كرده و نه با گنهكارى در گناهش همراهى نموده است: چنين كسانى بار توقّعاتشان براى تو سبكتر و علاقمنديشان به تو بيشتر و گرايششان بديگران كمتر است، بنا بر اين آنها را در خلوتها و انجمنهاى خود از نزديكان قرار بده، و بايد منتخب ايشان نزد تو كسى باشد كه سخن حق را هر چند تلخ به تو بيشتر بگويد، و كمتر تو را در مورد گفتار و رفتارى كه خدا از دوستانش نمى‌پسندد، ستايش و كمك كند، هر چند كه آن سخن تلخ و ناستودنها بر خلاف هواى نفس تو باشد خود را به پرهيزگاران و راستگويان نزديك كن و آنان را قانع كن كه تو را زياد ستايش نكنند، و از اين كه تو خلافى نكرده‌اى آن را باعث خوشحالى تو قرار ندهند، زيرا زياد ستودن شخص، باعث خود پسندى و سركشى مى‌گردد.

و نبايد نيكوكار و بدكار پيش تو يكسان و در يك مرتبه باشند، زيرا در آن صورت نيكوكار به نيكى بى‌ميل و بدكار وادار به بدى مى‌گردد و هر كسى را بدانچه خود انتخاب كرده پاداش و كيفر بده. و بدان كه هيچ چيز بهتر از نيكى و بخشش به رعيّت و سبكبار كردن ايشان و وادار نكردن ايشان به آنچه كه قادر بر انجام آن نيستند، سبب خوش‌بينى حاكم به رعيّت نمى‌گردد. بنا بر اين، بايد طورى در اين مورد رفتار كنى كه باعث خوش بينى تو نسبت به رعيّت گردد، زيرا خوش بينى به رعيّت، رنجش طولانى را از تو دور مى‌سازد. براستى شايسته‌ترين فرد براى خوش‌بينى تو، كسى است كه از آزمون تو خوب بيرون آمده، و سزاوارترين فرد به بدبينى كسى است كه از بوته آزمون تو خوب در نيامده است.

هرگز روش خوبى را كه بزرگان اين امّت داشته‌اند و باعث انس و اتحاد مردم شد و رشته رعيّت با آن منظم گرديده، از بين نبر، و روش نوى را پيش نگير كه به سنّتهاى گذشته مضرّ باشد، در آن صورت اجر و مزد براى كسى است كه آن سنتها را به وجود آورده و گناه سنت شكنى به گردن تو خواهد بود. با دانشمندان بيشتر همصحبت باش و با دانايان در باره آنچه كه صلاح مملكت است و پيش از تو امور ملّت بر آنها راست مى‌شد گفتگو و مشورت كن».