بِالْبَهِيمَةِ الْهَامِلَةِ وَ السَّائِمَةِ الْمَرْعِيَّةِ- طُوبَى لِنَفْسٍ أَدَّتْ إِلَى رَبِّهَا فَرْضَهَا- وَ عَرَكَتْ بِجَنْبِهَا بُؤْسَهَا وَ هَجَرَتْ فِي اللَّيْلِ غُمْضَهَا- حَتَّى إِذَا غَلَبَ الْكَرَى عَلَيْهَا افْتَرَشَتْ أَرْضَهَا- وَ تَوَسَّدَتْ كَفَّهَا- فِي مَعْشَرٍ أَسْهَرَ عُيُونَهُمْ خَوْفُ مَعَادِهِمْ- وَ تَجَافَتْ عَنْ مَضَاجِعِهِمْ جُنُوبُهُمْ- وَ هَمْهَمَتْ بِذِكْرِ رَبِّهِمْ شِفَاهُهُمْ- وَ تَقَشَّعَتْ بِطُولِ اسْتِغْفَارِهِمْ ذُنُوبُهُمْ- أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ فَاتَّقِ اللَّهَ يَا؟ ابْنَ حُنَيْفٍ؟ وَ لْتَكْفُفْ أَقْرَاصُكَ- لِيَكُونَ مِنَ النَّارِ خَلَاصُكَ (65262- 64569)

[لغات‌]

(مأدبة، به ضمّ دال): وليمه‌اى كه به آن دعوت كنند.

(عائل): فقير، بينوا (قضم): خوردن با جلو دهان (طمر): جامه كهنه (وفر): مال فراوان (فدك): نام روستايى است كه مال پيامبر خدا (ص) بوده است (جدث): قبر، آرامگاه (اضغطها): آن را تنگ گرداند (قمح): گندم (نسائج): جمع نسجه، به معنى بافته (جشع): حرص و علاقه زياد به غذا (مبطان): كسى كه به دليل پرخورى شكمش بزرگ است (غرثى): گرسنه (بطنة الكظّة): پر بودن شكم از غذا (تقمّم): جستجو و زيرورو كردن زباله (سدى): بيهوده و مهمل رها شده (دوائع): درختانى كه داراى سرسبزى و خرمى دل انگيزند (بدويّه): گياهانى كه جز با آب باران آبيارى نمى‌شوند (مركوس): مردود، واژگونه مانند كسى كه سرش به طرف زمين است (مداحض): شخص كناره‌گير (ازورّ): كناره گرفت (اعزبى): دورشو، گفته مى‌شود:

عزب الرّجل- به فتح زاء- هرگاه دورى گزيند.

(سلسل الرّجل يسلس- به كسر لام-):

شل كرد افسارش را.

(رياضة): تربيت كردن، عادت دادن.

(ربيضة): گله چرا كننده از گوسفندان (تجافت): خالى شد و برخاست.

(همهمة): صداى آهسته.