(2039) 39- از نامه‌هاى امام (ع) به عمرو بن عاص‌

فَإِنَّكَ قَدْ جَعَلْتَ دِينَكَ تَبَعاً لِدُنْيَا امْرِئٍ- ظَاهِرٍ غَيُّهُ مَهْتُوكٍ سِتْرُهُ- يَشِينُ الْكَرِيمَ بِمَجْلِسِهِ وَ يُسَفِّهُ الْحَلِيمَ بِخِلْطَتِهِ- فَاتَّبَعْتَ أَثَرَهُ وَ طَلَبْتَ فَضْلَهُ- اتِّبَاعَ الْكَلْبِ لِلضِّرْغَامِ يَلُوذُ بِمَخَالِبِهِ- وَ يَنْتَظِرُ مَا يُلْقَى إِلَيْهِ مِنْ فَضْلِ فَرِيسَتِهِ- فَأَذْهَبْتَ دُنْيَاكَ وَ آخِرَتَكَ- وَ لَوْ بِالْحَقِّ أَخَذْتَ أَدْرَكْتَ مَا طَلَبْتَ- فَإِنْ يُمَكِّنِّي اللَّهُ مِنْكَ وَ مِنِ ابْنِ؟ أَبِي سُفْيَانَ؟- أَجْزِكُمَا بِمَا قَدَّمْتُمَا- وَ إِنْ تُعْجِزَا وَ تَبْقَيَا فَمَا أَمَامَكُمَا شَرٌّ لَكُمَا- وَ السَّلَامُ (63815- 63746)

40 و من كتاب له ع إلى بعض عماله‌

[ترجمه‌]

«پس تو اى عمرو، دين خود را پيرو دنياى كسى قرار دادى كه گمراهى او آشكار و پرده حيايش دريده است، او در محفل خود به افراد بزرگوار بدگويى مى‌كند و در اثر معاشرت خود، دانا را به نادانى مى‌كشد، تو از پى چنين كسى رفتى و به بخشش او چشم طمع دوختى، مانند دنباله‌روى سگ از شير، كه به چنگالهاى او چشم دارد و منتظر است تا از پس مانده طعمه‌اش چيزى به سوى او بيندازد، پس دنيا و آخرت خود را به باد دادى! در صورتى كه اگر به حقّ چنگ زده بودى، به آنچه مى‌خواستى مى‌رسيدى، حال اگر خداوند مرا بر تو و بر پسر ابو سفيان پيروز گرداند، شما را به كيفر اعمالتان مى‌رسانم، و اگر شما مرا ناتوان ساختيد و به جا مانديد، پس آنچه پيش روى شماست [عذاب اخروى‌] براى شما بدتر است. و درود بر شايستگان.».