پيروى كنيد، و حقّ او را به جا آوريد، و جايگاه بلند آن را بشناسيد.

سپس خداوند محمد (ص) را كه درود خدا بر او و خاندانش باد در هنگامى به حقّ بر انگيخت كه دنيا به پايان خود نزديك شده، نشانه‌هاى آخرت رو آورده، رونق و شكوفايى آن پس از درخشندگى به تاريكى گراييده، مردم خود را دچار فتنه‌ها و سختيها ساخته، بسترش ناهموار گرديده، و مهارش به دست زوال سپرده شده بود، آرى در اين موقع كه عمر دنيا به سر مى‌رسيد، و نشانه‌هاى روز واپسين، و نابودى خلايق، و جدا شدن حلقه زندگى، و پراكندگى اسباب، و محو شدن آثار، و آشكار شدن عيبها، و كوتاه شدن مدّت دراز آن نزديك مى‌شد، خداوند او را تبليغ كننده رسالت و مايه بزرگوارى امّت، و بهار جانفزاى اهل زمان، و باعث سربلندى پيروان، و موجب شرف ياران قرار داد.

پس از آن قرآن مجيد را بر او نازل فرمود، يعنى كتابى كه انوار آن خاموشى نمى‌پذيرد، چراغ فروزانى كه شعله‌اش فرو نمى‌نشيند، درياى ژرفى كه قعر آن دانسته نمى‌شود، شاهراهى كه پوينده‌اش را گمراه نمى‌كند، شعاع تابانى كه تاريك نمى‌گردد، فرقان يا جدا كننده حقّ از باطلى كه برهانش از ميان نمى‌رود، بنيان استوارى كه پايه‌هايش ويران نمى‌شود، داروى شفابخشى كه با آن بيمى از بيماريها نمى‌باشد، قدرتى كه ياران آن دچار شكست نمى‌شوند و حقّى كه پيروان آن به خذلان و درماندگى گرفتار نمى‌گردند.

آرى قرآن كان ايمان و كانون آن است، چشمه‌هاى دانش و درياهاى آن است، گلزار عدل و آبگيرهاى آن است، پايه‌هاى اسلام و بنياد آن است، نهرهاى زلال حقّ و سرزمينهاى مطمئنّ آن است، دريايى است كه هر چه از آن، آب بردارند خالى نمى‌شود، چشمه‌هايى است كه هر چه از آن آب كشند، خشك نمى‌گردد، آبشخورهايى است كه هر چه از آن آب برگيرند نقصان نمى‌يابد، منزلگاههايى است كه مسافران راه آن را گم نمى‌كنند، نشانه‌هايى است كه از چشم پويندگان پنهان نيست، و تپّه‌هايى است كه رو آورندگان نمى‌توانند از آنها بگذرند، خداوند قرآن را فرو نشاننده تشنگى دانشمندان، و بهار دلهاى دانايان و راه روشن نيكان قرار داده است،