عطف داده شده است.

(46555- 46501)

17- أمّا اللّيل فصافّون أقدامهم ... تا آذانهم.

اين گفتار اشاره به اين است كه پرهيزگاران نفس امّاره خود را به وسيله عبادات رام و فرمانبردار مى‌گردانند، همچنين بيانگر اين است كه چگونه آنان در برابر قرآن به هيجان آمده و درمان دردهاى خود را از آن مى‌جويند، و با به كار بستن ترتيل و شمرده و خوب خواندن آن، مقاصد قرآن را درك مى‌كنند، اين كه فرموده است هنگام تلاوت آيات عذاب، دلهاى خود را قرين غم و اندوه مى‌سازند، اين از جمله چاره‌جوييها و درمان طلبيهايى است كه از قرآن براى دردهاى خود مى‌كنند، زيرا درد انسان نادانى و ديگر صفات زشت مورد عمل اوست، و داروى نادانى، دانايى، و درمان خويهاى نكوهيده، به دست آوردن صفات پسنديده‌اى است كه در جهت مخالف آنها قرار دارد، از اين رو آنان با تلاوت قرآن كريم دل را قرين اندوه ساخته، و ترس خود را در برابر آيات عذاب الهى كه بر ضدّ غفلت و سرگرمى به امور دنياست برانگيخته، و با حصول آگاهى درد نادانى خويش را درمان مى‌كنند، زيرا هر صفتى را كه قرآن فضيلت دانسته و به آن تشويق كرده، براى صفت ضدّ آن كه زشت و ناپسنديده است درمان است، بقيّه اين گفتار در باره چگونگى محزون كردن دل و به شوق آوردن آن است.

(46559- 46556)

فرموده است: فهم حانون على أوساطهم‌

اين سخن در باره چگونگى ركوع پرهيزگاران است.

(46568- 46560)

فرموده است: مفترشون لجباههم ... تا أقدامهم،

اين گفتار اشاره به كيفيّت سجود آنان دارد و اعضاى هفتگانه سجده را ذكر مى‌كند.

(46575- 46569)

فرموده است: يطّلبون ... تا رقابهم،

اشاره به خواستى است كه پرهيزگاران در اين عبادتهاى خود دارند.

(46582- 46576) 18- ويژگيهاى آنان اين است كه در روز حكيمانند، مراد از آن حكمت شرعيّه است كه مشتمل بر كمال نيروى علمى و عملى است و ميان صحابه‌